Αυξήσεις από 1η Ιουλίου στα διόδια Αττικής Οδού και Κορίνθου - Τρίπολης

Από την 1η Ιουλίου 2010 αναπροσαρμόζεται το αντίτιμο των διοδίων της Αττικής Οδού στο πλαίσιο των δύο αυξήσεων του ΦΠΑ από 19% σε 23%. Από το Φεβρουάριο του 2006, η τιμή των διοδίων στην Αττική Οδό δεν έχει μεταβληθεί. Οι νέες τιμές που θα ισχύουν από την 1η Ιουλίου για τους οδηγούς που πληρώνουν με μετρητά, είναι οι εξής:

Μοτοσικλέτες: Ισχύουσα Τιμή 1,30 € Νέα Τιμή 1,40 €

Ι.Χ.: Ισχύουσα Τιμή 2,70 € Νέα Τιμή 2,80 €

Μικρά και μεσαία φορτηγά και λεωφορεία: Ισχύουσα Τιμή 6,70 € Νέα Τιμή 7,00 €

Μεγάλα φορτηγά: Ισχύουσα Τιμή 10,80 € Νέα Τιμή 11,20 €

Από την 1η Ιουλίου, σύμφωνα με τη ΜΟΡΕΑΣ Α.Ε., λόγω του Φ.Π.Α. τα διόδια τέλη και στις δύο κατευθύνσεις του αυτοκινητόδρομου Κορίνθου - Τρίπολης αναπροσαρμόζονται μόνο στο σταθμό διοδίων Νεστάνης ως εξής:

Κατηγορία 1 (Δίκυκλα): 0,90 ευρώ (χωρίς μεταβολή)

Κατηγορία 2 (Οχήματα με ή χωρίς ρυμουλκούμενο, με ύψος έως 2,20 μέτρα): 1,40 ευρώ (σημερινή τιμή: 1,30 ευρώ)

Κατηγορία 3 (Οχήματα 2-3 αξόνων, με ύψος άνω των 2,20 μέτρων): 3,50 ευρώ (σημερινή τιμή: 3,40 ευρώ)

Κατηγορία 4 (Οχήματα 4 και άνω αξόνων, με ύψος άνω των 2,20 μέτρων): 4,90 ευρώ (σημερινή τιμή: 4,80 ευρώ)

Στο σταθμό διοδίων Σπαθοβουνίου το αντίτιμο των διοδίων παραμένει αμετάβλητο ως έχει.

Αγριλιά

Η Αγριλιά είναι ένα από τα ονομαστά Σουλιμοχώρια της Τριφυλίας, που πρωτοκατοικήθηκαν μεταξύ των ετών 1350-1430 από τους σκληροτράχηλους Ντρέδες, απογόνους των αρχαίων Ιλλυριών Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου.

Σήμερα δυστυχώς το παλιό χωριό είναι ακατοίκητο και ρημαγμένο. Δεν υπάρχει ζωή πλέον στο χωριό. Ακόμα όμως στέκουν όρθια τα σπίτια του. Τα περισσότερα είναι καλοφτιαγμένα με τον παραδοσιακό τρόπο και τα λιγότερα είναι χτισμένα πίσω από το 1700. Διασχίζοντας τα έρημα σοκάκια σφίγγεται η καρδιά σου από την ερημιά και την εγκατάλειψη.

Οι παλιοί κάτοικοι εγκατέλειψαν το χωριό τους και κατέβηκαν κοντά στη σιδηροδρομική γραμμή, δίπλα στο δρόμο που ενώνει το Κοπανάκι με το Καμάρι, στη θέση Σανοβά κι εκεί έχτισαν το καινούργιο χωριό τους, τη «Νέα Αγριλιά».

Η σημερινή Νέα Αγριλιά βρίσκεται στο βορειοδυτικό τμήμα του νομού Μεσσηνίας, στην πρώην επαρχία Τριφυλίας, σε υψόμετρο 190 μέτρων και έχει 164 κατοίκους (απογραφή 2001). Απέχει 1600 μέτρα περίπου από το Κοπανάκι, όπου υπάρχουν όλα τα αγαθά του σύγχρονου πολιτισμού.

Οι κάτοικοι του οικισμού αυτού που χτίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 προέρχονται από το παλιό γειτονικό Αρβανιτοχώρι, που ονομάστηκε έτσι από τις πολλές άγριες ελιές που υπάρχουν στις γύρω πλαγιές.

Στη θέση Σανοβά, δίπλα από την πηγή, ο Σουηδός αρχαιολόγος Mattias Natan Valmin (1898-1968), που έκανε τις ανασκαφές (1927 έως 1929) και βρέθηκαν οι αρχαίοι θολωτοί βασιλικοί τάφοι της αρχαίας Μάλθης, είχε σκάψει και σε αυτό τον χώρο και είχε βρει κι εδώ τρεις Μυκηναϊκούς θολωτούς τάφους. Εκεί βρέθηκαν εκτός των άλλων όστρακα, ορειχάλκινο δαχτυλίδι, πόρπη, χρυσό δαχτυλίδι και σιδερένια αιχμή δόρατος.

Η Αγριλιά στις διάφορες απογραφές εμφανίζει τον εξής αριθμό κατοίκων:
Το 1689 είχε 22 κατοίκους, το 1700 είχε 17 κατοίκους, το 1830 είχε 450 κατοίκους, το 1879 είχε 178 κατοίκους, το 1940 είχε 254 κατοίκους, το 1951 είχε 196 κατοίκους, το 1961 είχε 163 κατοίκους, το 1971 είχε 81 κατοίκους. 
Κατά την Ενετική απογραφή της εκκλησιαστικής περιουσίας (Κ. Ντόκου) το χωριό αναφέρεται ως «Αγριοελαία» με πολλές εκκλησίες. Στην Αγριλιά είχαν πάει οι Δριμαίοι από το Σουλιμά.

Η Αγριλιά από το έτος 1836 ως το έτος 1840 ανήκε στο Δήμο Δωρίου (έδρα του Δήμου το Σουλιμά) και από 13-9-1840 μέχρι 31-8-1912, που αποτέλεσε αυτόνομη κοινότητα, στο Δήμο Αυλώνος. Με την εφαρμογή του σχεδίου «ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ» το 1998 υπάγεται στο Δήμο Αετού μέχρι 31-12-2010. Από 1-1-2011 υπάγεται στη Δημοτική Ενότητα του νεοσύστατου Δήμου Τριφυλίας (ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ) και ανήκει στην Κοινότητα Νέας Αγριλιάς.

Πηγές: α) Λεωνίδας Γ. Θεοχάρης, β) Αρχεία περί συστάσεως και εξελίξεως των δήμων και κοινοτήτων 1836-1939 και διοικητικής διαιρέσεως του κράτους.

Οι μάχες που έλαβαν μέρος οι Σουλιμοχωρίτες - Ντρέδες

Οι Σουλιμοχωρίτες – Ντρέδες, έλαβαν μέρος συνολικά σε τριάντα έξι (36) μάχες κατά τον οχτάχρονο αγώνα 1821-1827 τόσο κατά των Τούρκων κατακτητών όσο και κατά των Αιγυπτίων εισβολέων, που οι ιστορικοί παράβλεψαν την συμμετοχή τους και δεν καταδέχτηκαν να την περάσουν ούτε στα ψιλά της ιστορίας, αδικώντας έτσι αυτούς τους ήρωες της εθνικής μας παλιγγενεσίας. Οι μάχες, όπως τις παρουσιάζει στο βιβλίο του ο Δημήτρης Παν. Αθανασόπουλος «ΣΟΥΛΙΜΟΧΩΡΙΑ - ΝΤΡΕΔΕΣ ΟΙ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ» και τις κάνει γνωστές σε όλους μας είναι οι εξής:

1. 29 Μάρτη 1821, Λιγούδιστα Τριφυλίας. 

2. 11 Απρίλη 1821, Νεόκαστρο. 

3. 12-13 Μάη 1821, Βαλτέτσι. 

4. 24 Ιουνίου 1821, Λάλα Ηλείας. 

5. 10 Αυγούστου 1821, Γράνα Τριπολιτζάς. 

6. 23 Σεπτέμβρη 1821, Άλωση Τριπολιτζάς. 

7. 6 Δεκέμβρη 1821, Ανάπλι. 

8. 17 Μάρτη 1822, Σαραβάλι Πατρών. 

9. 20 Ιουλίου 1822, Παλαιόκαστρο Άργους. 

10. 26 Ιουλίου 1822, Δερβενάκια. 

11. 28 Ιουλίου 1822, Αγηνόρι Κορινθίας - Μαλαντρένι Αργολίδας. 

12. 12 Αυγούστου 1822, Βασιλικά (Σικυώνα) Κορινθίας. 

13. 10 Σεπτέμβρη 1822, Περαχώρα Κορινθίας. 

14. 14 Απρίλη 1823, Κάζα Αττικής. 

15. 27-29 Φλεβάρη 1824, Κορώνη. 

16. 21 Αυγούστου 1824, Μεθώνη. 

17. 18 Μάρτη 1825, Σχοινόλακα. 

18. 8 Απρίλη 1825, Κρεμμύδι. 

19. 20 Μάη 1825, Μανιάκι. 

20. 21 Μάη 1825, Κυπαρισσία. 

21. 5-6 Ιουνίου 1825, Δραμπάλα Πολιανής. 

22. 22 Ιουλίου 1825, Καρυές Μεγαλόπολης. 

23. 28 Ιουλίου 1825, Δραγουμάνου Ολυμπίας. 

24. 8 Γενάρη 1826, Τριπολιτζά. 

25. 22 Μάρτη 1827, Φάληρο Αττικής. 

26. 22 Απρίλη 1827, Λάπι Σουλιμοχωρίων. 

27. 24 Απρίλη 1827, Ψάρι Σουλιμοχωρίων. 

28. 29 Απρίλη 1827, Αετός Κοντοβουνίων. 

29. 30 Απρίλη 1827, Λυκουδέσι Τριπύλης. 

30. 30 Ιουνίου 1827, Μέγα Σπήλαιο. 

31. 28 Αυγούστου 1827, Λαχανάδες Κορώνης. 

32. 16 Σεπτέμβρη 1827, Καυκαριά Αρκαδίας. 

33. 4 Νοέμβρη 1827, Ζούρτσα Ολυμπίας. 

34. 9 Νοέμβρη 1827, Γεράνιο Τριφυλίας. 

35. 23-28 Απρίλη 1828, Γλάτσα - Ζούρτσα Ολυμπίας. 

36. 16 Μάη 1828, Γουβαλάρια Σουλιμοχωρίων.

Αθωώθηκε ο Δήμαρχος Δωρίου Αντώνης Τάκης

Αθώους έκρινε χθες το Πενταμελές Εφετείο Καλαμάτας το δήμαρχο Δωρίου Αντώνη Τάκη και τους συγκατηγορούμενούς του δημοτικούς συμβούλους Δωρίου Βασίλειο Σπυρόπουλο, Αθανάσιο Χαντζή και τον απόντα χθες Γεώργιο Κατσαμπάνη, αποδεχόμενο την έφεσή τους επί της ποινής του Τριμελούς Εφετείου - η οποία ήταν, για τον καθένα τους, φυλάκιση δύο χρόνων, με τριετή αναστολή.
Το δικαστήριο -όπως σημείωσε στην εισήγησή του ο εισαγγελέας της έδρας Γιώργος Σκλήρης, προτείνοντας την απαλλαγή και των τεσσάρων - εκτίμησε ότι στη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας καταδείχθηκε παντελής έλλειψη δόλου από την πλευρά των κατηγορουμένων.
Ο εισαγγελέας τόνισε παράλληλα ότι προκύπτει υπαναχώρηση, δεδομένου ότι -όπως είπε- ο δήμαρχος αμέσως μόλις ενημερώθηκε ότι η τιμή μονάδος για έργο αγροτικής οδοποιίας ήταν κατά πολύ μεγαλύτερη από αυτή που όριζε το υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ, ανακάλεσε τη σχετική απόφαση της Δημαρχιακής Επιτροπής, λαμβάνοντας νέα, σύμφωνα με την καθορισμένη τιμή.
Δεν αποδείχθηκε δόλος τετελεσμένου αδικήματος αλλά πλάνη, ήταν η επισήμανση των συνηγόρων της υπεράσπισης, Πάνου Ζυγούρη - νομικού συμβούλου της ΚΕΔΚΕ - Κώστα Μαργέλη, Χρήστου Παναγιωτόπουλου και Γιώργου Ράλλη, ενώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι δεν παρέστη συνήγορος πολιτικής αγωγής, γεγονός που επισήμανε προς την έδρα ο καταγγέλλων Δημήτρης Κόνιαρης, αποδίδοντάς το σε μεθόδευση του δημάρχου.
Ο Δ. Κόνιαρης -μέλος του συνδυασμού τού δημάρχου, αντιδήμαρχος μέχρι και το 2005, καθώς και αντιπρόεδρος της Δημαρχιακής- δήλωσε, καταθέτοντας ως μάρτυρας κατηγορίας, ότι έκανε μηνυτήρια αναφορά όταν ως μηχανικός διαπίστωσε ότι η απόφαση της Επιτροπής, το Μάιο του 2006, προέβλεπε υπέρογκο αντίτιμο για την αγορά θραυστού υλικού, που όπως είπε ο δήμος προμηθευόταν δωρεάν. Υποστήριξε ακόμα ότι αντιλήφθηκε τι είχε συμβεί όταν κλήθηκε να υπογράψει τα καθαρογραμμένα πρακτικά, εκτιμώντας παράλληλα ότι η υπόθεση αυτή «συνδέεται με εικονικά έργα, που ερευνώνται αυτό τον καιρό».
Στην απολογία του ο Αντ. Τάκης είπε ότι ο δήμος δεν είχε μηχανικό εκείνο τον καιρό και επειδή ο ίδιος δεν γνώριζε από τεχνικά ζητήματα αναζήτησε από άλλο δήμο υπόδειγμα για τη διαδικασία που ακολουθείται στα έργα αγροτικής οδοποιίας.
Υποστήριξε ακόμα ότι ο Δ. Κόνιαρης, αν και μηχανικός, δεν προστάτευσε τη Δημαρχιακή Επιτροπή και τα μέλη της, παρά προχώρησε σε δημόσια καταγγελία αργότερα, επειδή -όπως είπε ο Αντ. Τάκης- «ήθελε να γίνει δήμαρχος και γι’ αυτό καταγγέλλει τους πάντες». Ανάλογες θέσεις εξέφρασαν στις απολογίες τους και οι δημοτικοί σύμβουλοι Βασίλειος Σπυρόπουλος και Αθανάσιος Χαντζής.

Πηγή: Ελευθερία

Πρόσληψη οδηγού πυροσβεστικού στο Δήμο Δωρίου

Ο Δήμος Δωρίου θα προσλάβει έναν οδηγό πυροσβεστικού οχήματος (ΔΕ29) για 4 μήνες, με σύμβαση εργασίας ιδιωτικού δικαίου, ορισμένου χρόνου.

Αιτήσεις υποβάλλονται στην υπηρεσία προσωπικού στο Δημαρχείο Δωρίου , Τ.Κ. 24011, υπ΄ όψιν Δήμητρας Παπαδήμα ή Αγγελικής Μπάλτα (τηλ. 27653 60100).

Πηγή: Ελευθερία

Έθιμα του γάμου

Στο χωριό μας ο γάμος εθεωρείτο και θεωρείται και σήμερα κορυφαίο και ευτυχές γεγονός όχι μόνο για τους νεόνυμφους και τις οικογένειές τους, αλλά για ολόκληρο το χωριό και τα περίχωρα ακόμη.

Παλαιότερα η γνωριμία των νεόνυμφων γινότανε με προξενιό. Το δικαίωμα εκλογής των συζύγων των παιδιών είχαν οι γονείς. Μέγιστη υποχρέωση του πατέρα ήταν να βρει για την κόρη καλό και άξιο γαμπρό. Εκείνα τα χρόνια για προξενιά πήγαινε ο πατέρας του γαμπρού ή της νύφης ή κάποιος στενός συγγενείς τους, τον οποίο εξουσιοδοτούσαν γι αυτό το σκοπό. Οι προξενητές ήταν άτομα με κοινωνική αναγνώριση κι εκτίμηση και κατάλληλα για το χειρισμό του θέματος. Είχαν ευχέρεια λόγου και μεγάλη πειστικότητα.

Οι νέοι και οι νέες του χωριού μας προτιμούσαν ο σύντροφός τους να είναι συγχωριανός μας ή να κατάγεται έστω από το χωριό μας, επιβεβαιώνοντας έτσι τη λαϊκή ρήση που λέει: «Παπούτσι από τον τόπο σου κι ας είναι μπαλωμένο». Επίσης ήθελαν ο σύντροφός τους να κατάγεται από καλό και μεγάλο σόι, γι αυτό κι έλεγαν: «Πάρε σύντροφο από σόι και σκυλί από μαντρί». Η νύφη, έπρεπε να ‘ναι σεμνή, τίμια, ευγενική, εργατική, καλή νοικοκυρά (να ξέρει ρόκα κι αργαλειό, να ξέρει να υφαίνει) και γενικά να έχει πολλές αρετές.

Του γάμου προηγούντο οι αρραβώνες, που ήταν η περίοδος καλύτερης γνωριμίας των υποψηφίων συζύγων. Οι αρραβώνες γίνονταν πάντα Σαββατόβραδο στο σπίτι της νύφης με παρουσία συγγενών από τις δύο πλευρές. Τις βέρες τις αγόραζε ο γαμπρός και τις «περνούσε» συνήθως ο πατέρας του, αφού τις σταύρωνε πρώτα σε εικόνισμα. Στη συνέχεια ακολουθούσε φαγοπότι με τραγούδια και χορούς μέχρι το πρωί.

Την ημερομηνία του γάμου όριζαν οι γονείς των μελλονύμφων, ανάλογα με τις υποχρεώσεις τους και τις οικονομικές τους δυνατότητες. Κουμπάρος στο γάμο ήταν πάντοτε ο νονός του γαμπρού, ο οποίος συμμετείχε ενεργά σε όλα τα θέματα προετοιμασίας του γάμου. Αλλαγή κουμπάρου γινόταν μόνο με τη συγκατάθεση του νονού και την ευχή του. Τις προσκλήσεις του γάμου (προσκλητήρια) τις έκαναν έγκαιρα και προφορικά.

Το βράδυ της Τετάρτης, προ του γάμου, στα σπίτια των νεόνυμφων πήγαιναν κοπέλες για να «πιάσουν» το προζύμι για τα ψωμιά του γάμου. Το αλεύρι το κοσκίνιζε στην αρχή ένα αγόρι πρωτότοκο και μετά συνέχιζαν οι κοπέλες. Αυτό γινόταν για να γεννηθεί το πρώτο παιδί αγόρι.

Την Πέμπτη, κοπέλες, από το σόι και το περιβάλλον της νύφης, πήγαιναν στο δάσος κι έφερναν φτέρη και άνθη με τα οποία γέμιζαν τα μαξιλάρια και στόλιζαν το «γιούκο» της.

Την Παρασκευή το πρωί γινότανε το άπλωμα και η καταγραφή των προικιών της νύφης. Τα άπλωναν στα μπαλκόνια, στα παράθυρα, πάνω στα κρεβάτια και γενικά σε σημεία που θα ήταν ορατά από όλο τον κόσμο. Όλα ήταν καινούργια και καθαρά και μοσχοβολούσαν. Το απόγευμα της ημέρας αυτής οι γυναίκες του χωριού πήγαιναν στο σπίτι της νύφης και τα έβλεπαν. Έριχναν ρύζι κι εύχονταν να είναι καλορίζικα. Στη συνέχεια τα δίπλωναν και τα τοποθετούσαν πάνω στα μπαούλα.

Το Σάββατο συγγενείς του γαμπρού πήγαιναν με άλογα στο σπίτι της νύφης να πάρουν τα προικιά. Η νύφη, οι γονείς της και οι συγγενείς της τους καλωσόριζαν με χαρές και τραγούδια. Στη συνέχεια ακολουθούσε φαγοπότι και γλέντι και κατόπιν φόρτωναν τα προικιά στα άλογα. Η μάνα της νύφης έδενε στα καπίστρια των αλόγων άσπρα μαντήλια (μεσίνες) και οι συγγενείς ράντιζαν τα προικιά με κλαδί ελιάς κι εύχονταν καλορίζικα.

Το Σάββατο το βράδυ, τόσο στο σπίτι του γαμπρού όσο και στο σπίτι της νύφης, το γλέντι έφτανε στο αποκορύφωμά του.

Την Κυριακή, στα σπίτια των νεόνυμφων, το φαγοπότι, ο χορός και τα τραγούδια συνεχίζονταν μέχρι την ώρα του γάμου. Αν η νύφη ήταν από άλλο χωριό πήγαιναν με τα άλογα να την πάρουν. Άλογα καλοδιαλεγμένα, με τα πολύχρωμα κιλίμια και ολομέταξες μεσίνες στα καπίστρια να ανεμίζουν, ήταν μια φανταστική οπτική απόλαυση. Ανάμεσα στους νέους που καβαλούσαν τα άλογα ήταν και ο γαμπρός με το καλύτερο άλογο, ζούσε τη μεγάλη τιμή που του γινόταν από όλο αυτόν τον ενθουσιασμένο κόσμο.

Τα νιόπαντρα ζευγάρια επί ένα χρόνο μετά το γάμο τους δεν πήγαιναν σε κηδείες και μνημόσυνα, ούτε έτρωγαν κόλλυβα. Αν κατά τον εκκλησιασμό τους τύχαινε να γίνει κάποιο μνημόσυνο, μόλις άρχιζε, έβγαιναν από την εκκλησία.

Τη Δευτέρα το μεσημέρι, μετά το φαγητό, η νύφη προσέφερε τα δώρα της στα πεθερικά και στα κουνιάδια της και σε όλους τους καλεσμένους κρεμούσε στο πέτο από ένα λευκό μεταξωτό μαντήλι (μεσίνα). Τη Δευτέρα το απόγευμα, οι νεόνυμφοι συνοδευόμενοι από τους συγγενείς του γαμπρού πήγαιναν στη βρύση του χωριού, στη γούρνα της οποίας οι καλεσμένοι έριχναν διάφορα νομίσματα για τη νύφη κι εκείνη τους κερνούσε με μία κανάτα νερό. Εκεί γινόταν και το σχετικό κατάβρεγμα ή «μπουγέλωμα», όπως το λένε σήμερα.

Την επόμενη Κυριακή του γάμου και την μεθεπόμενη γινόντουσαν τα «πιστρόφια». Πήγαιναν δηλαδή τη νύφη στο σπίτι του πατέρα της, όπου γινόταν και ένα σχετικό γλέντι.

Στα γλέντια των αρραβώνων και του γάμου κυρίαρχο ρόλο είχαν τα «κουπάρια» και τα τραγούδια που τραγουδούσαν οι καλεσμένοι. Στα τραγούδια του γάμου συγκαταλέγονται όλα τα τραγούδια που λέγονταν από τους αρραβώνες μέχρι την επιστροφή της νύφης στο σπίτι της (πιστρόφια). Θα αναφέρω δύο τραγούδια μόνο, από τα τόσα πολλά για το γάμο. Το πρώτο το έλεγαν πηγαίνοντας στο σπίτι της νύφης, ο γαμπρός με τους συγγενείς του, για τους αρραβώνες:

«Φέξε μου φε- κι αμάν αμάν, - φέξε μου, φεγγαράκι μου. Φέξε μου φεγγαράκι μου, να πάω στην αγάπη μου. Φέξε ψηλά, κι αμάν αμάν, φέξε ψηλά και χαμηλά, γιατί είναι λάσπες και νερά. Φέξε και χα, κι αμάν αμάν, φέξε και χαμηλότερα, να πάω γρηγορότερα. Εγώ φωτά, κι αμάν αμάν, εγώ φωτάω ως το πρωί, ποιος έχει αγάπη ας πάει να ιδεί».

Το δεύτερο το έλεγαν για την νύφη οι γονείς της βγαίνοντας από την εκκλησία και το χόρευε η νύφη στο προαύλιο όπου στηνόταν μεγάλος χορός και ήταν η πρώτη που άνοιγε το χορό:

«Νύφη, στο χιόνι πάτησες και πήρες την ασπράδα. Πήρες κι από το τριαντάφυλλο την ροδοκοκκινάδα. Νύφη, πόσο το αγόρασες αυτό το παλικάρι, που λάμπει σαν αυγερινός, να τ ‘ αγοράσουν κι άλλοι; Χίλια φλουριά τ’ αγόρασα και πεντακόσια γρόσια και τη χρυσή του την καρδιά και την καλή του γλώσσα κι άλλα να του ζητήσουνε, θα ‘δινα κι άλλα τόσα κι άλλα να μου γυρεύανε θα ‘δινα κι άλλα ακόμη, για τη λεβέντικη ομορφιά και την καλή του γνώμη».

Πηγή: Από το βιβλίο του Λεωνίδα Γ. Θεοχάρη «ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΟΡΕΙΝΗΣ ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ».

Κεφαλόβρυση (Ρίπεσι)

Το Ρίπεσι ή Κεφαλόβρυση όπως λέγεται σήμερα, είναι ένα όμορφο και φιλόξενο Αρβανιτοχώρι της ορεινής Τριφυλίας με λιγοστούς κατοίκους, που υπαγόταν στα Σουλιμοχώρια. Βρίσκεται στο βορειοδυτικό τμήμα του νομού Μεσσηνίας στην πρώην επαρχία Τριφυλίας, ανάμεσα στα χωριά Σουλιμά (Άνω Δώριο), Αυλώνα, Πιτσά (Σιτοχώρι) και Σιδηρόκαστρο, χτισμένο σε υψόμετρο 520 μέτρων (κάτ. 158 απογραφή 2001). Η απόστασή του από το Κοπανάκι είναι 7 περίπου χιλιόμετρα.

Κατά την παράδοση, οι πρώτοι οικιστές ήταν Αρβανίτες, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή περί τα τέλη του 14ου αιώνα, μετά από πρόσκληση των Δεσποτών του Μυστρά. Ήταν βορειοηπειρώτες έποικοι, Χριστιανοί Ορθόδοξοι και παράλληλα με την ελληνική γλώσσα μιλούσαν και την αρβανίτικη διάλεκτο, λόγω της γειτνίασής τους με τους Αλβανούς. Σκοπός της εγκατάστασής τους ήταν να χρησιμοποιηθούν ως συνοριοφύλακες του Βυζαντινού Δεσποτάτου του Μυστρά καθόσον στην Ολυμπία υπήρχαν οι Φράγκοι.

Η Κεφαλόβρυση είναι πραγματικά ένα πολύ όμορφο και γραφικό χωριό, ζωσμένο μέσα στα ήμερα και άγρια δέντρα και στο άφθονο πράσινο, που δίνουν στον τόπο ένα χαρούμενο χρώμα.

Οι δύο ρεματιές που διασχίζουν το χωριό, το χωρίζουν σε τρία κομμάτια. Κάθε γειτονιά έχει το δικό της όνομα, το δικό της χρώμα τη δική της μικροϊστορία. Συνυφαίνεται διαλεκτικά με τους ανθρώπους που την αποτελούν λαμβάνοντας την ταυτότητά τους. Έτσι οι γειτονιές στην Κεφαλόβρυση δεν είναι άψυχες συνοικίες, έχουν υπόσταση. Οι «γείτονες» συνδέονται με μια σχέση οικειότητας, σχεδόν συγγενική που ομορφαίνει και διευκολύνει την καθημερινότητά τους.

Αξιόλογα, πανέμορφα, παλιά πέτρινα αρχοντικά, είναι δείγμα της αρχιτεκτονικής που επικρατούσε εκείνη την εποχή. Διαθέτουν δύο ορόφους: το ισόγειο για το κατώι και το ανώγειο.

Έχει μια πολύ ωραία και μικρή πλατεία, με τραπεζάκια των καφενείων κάτω από τα πλατάνια, δίπλα στις βρύσες από τις οποίες τρέχει παγωμένο νερό κατευθείαν από την καρδιά του βουνού. Η κομψή πλατεία αποτελεί το ευρύχωρο χοροστάσι του χωριού για το λαϊκό γλεντοκόπι και το ομαδικό ξέσπασμα σε καλαματιανό ρυθμό, στους ήχους του κλαρίνου. Επίσης αποτελεί το υπαίθριο σαλόνι για καφέ, αγώνα ταβλιού και παίξιμο κολιτσίνας, κάτω από τα βαθύσκιωτα πλατάνια. Εδώ βρίσκεται ο αιωνόβιος πλάτανος, φυτεμένος το έτος 1857 από τον Αδάμ Πορικό. Εντυπωσιακή είναι η μεγάλη πέτρινη θολωτή βρύση με τους τρεις καλοσχηματισμένους κρουνούς της, που έδωσε και τη νέα ονομασία στο παλιό Ρίπεσι.

Κατά την παράδοση, την οποία εκθέτει ο καταγόμενος από το χωριό αυτό Αθανάσιος Κ. Σταθόπουλος (Κεφαλόβρυση Τριφυλίας σελ. 32), η ονομασία του χωριού «Ρίπεσι» προήλθε από τα τσαρούχια με τα λουριά τους - στα Αρβανίτικα λέγονται ρίπε - που κρέμασε σε ένα δέντρο κάποιος τσοπάνης, για να μη χάσει το μέρος που εντόπισε νερό, στη δασωμένη τότε τοποθεσία, στην οποία βρίσκεται το χωριό, γύρω στα 1405 με 1420, ίσως και λίγο αργότερα.

Η δεύτερη εκδοχή για την παλιά ονομασία, ίσως και η πιο πιθανή, είναι ότι οι πρώτοι οικιστές του χωριού, ο Σάμπαλης και ο Μπασδούκος, οι οποίοι ήρθαν από τον οικισμό Ρίπεσι του χωριού Πόβλα της επαρχίας Φιλιατών, έδωσαν την ονομασία Ρίπεσι στο νέο τόπο που εγκαταστάθηκαν, για να τους θυμίζει την παλιά τους πατρίδα.

Το Ρίπεσι είναι ξακουστό στην ιστορία, αφού από εδώ καταγόταν οι θρυλικοί κλεφταρματωλοί Θανάσης Ριπεσιώτης, ο οποίος ήταν και φιλικός και ο Γιάννο Μπάλτας (1794-1883), που μαζί με άλλους άξιους αγωνιστές και τα παλικάρια τους, έδρασαν προεπαναστατικά προετοιμάζοντας το έδαφος για το μεγάλο ξεσηκωμό του γένους κατά των Τούρκων κατακτητών.

Από εδώ καταγόταν ο πρωτοπαλαιστής της ελληνορωμαϊκής πάλης και Ολυμπιονίκης (6η θέση) το έτος 1948 στο Λονδίνο Γεώργιος Λυκ. Πετμεζάς (1915-1999), ο οποίος με τις επιδόσεις του στον αθλητισμό δόξασε το όνομα ολόκληρης της Ελλάδας. Ο Γεώργιος Πετμεζάς, από το 1962 μέχρι το 1980, ήταν βετεράνος προπονητής στην εθνική ομάδα. Ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικού Τύπου το 1989 τον τίμησε με το χρυσό μετάλλιο του συνδέσμου. Οι Ολυμπιονίκες Πέτρος Γαλακτόπουλος και Στέλιος Μηγιάκης ήταν μαθητές του. Με ενέργειες του Συλλόγου των Αποδήμων Κεφαλοβρυσιωτών φιλοτεχνήθηκε η προτομή του και τον Αύγουστο του 2005 τοποθετήθηκε στην πλατεία του χωριού, κοντά στη μεγάλη βρύση.

Το όνομα Κεφαλόβρυση αντικατέστησε το παλιό όνομα Ρίπεσι με το Δ/γμα 4-11-1927 (Φ.Ε.Κ. 306/1927). Από το έτος 1836 μέχρι το έτος 1840 υπαγόταν στον Δήμο Δωρίου (έδρα το Σουλιμά) και από 13-9-1840 μέχρι 31-8-1912 (Φ.Ε.Κ./ 262/1912), στον Δήμο Αυλώνος. Το 1912 με Β.Δ. καταργούνται οι δήμοι και τα περισσότερα χωριά δημιουργούν τις δικές τους κοινότητες.Τότε δημιουργείται η Κοινότητα Κεφαλόβρυσης που λειτουργούσε μέχρι το 1998, οπότε με τη συνένωση των δήμων και κοινοτήτων το Ρίπεσι προσαρτήθηκε στο νέο Δήμο Αετού, ως 31-12-2010 (ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ). Από 1-1-2011 αποτελεί Κοινότητα της Δημοτικής Ενότητας Αετού του νεοσύστατου Δήμου Τριφυλίας (ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ).

Πηγές: α) Λεωνίδας Γ. Θεοχάρης και β) αρχεία περί συστάσεως και εξελίξεως των δήμων και κοινοτήτων 1836-1939 και διοικητικής διαιρέσεως του κράτους.

Καθυστέρηση στον αυτοκινητόδρομο λόγω αρχαίων στο Παλλάντιο

Τα αρχαία που υπάρχουν στο δρόμο στο Παλλάντιο, στην είσοδο του Καλογερικού, πάνε ίσως 2 μήνες πίσω την παράδοση του αυτοκινητόδρομου από το Καλογερικό έως τα Παραδείσια. Το σίγουρο είναι ότι το σημαντικό αυτό κομμάτι δε θα παραδοθεί μέσα στον Αύγουστο, όπως είχε προγραμματιστεί αρχικά, παρά την ένταση των εργασιών σ’ όλο το μέτωπο.

Σύμφωνα με πληροφορίες μας, μετά το πρόβλημα με το λατομείο που είχε απαλλοτριωθεί και το οποίο ξεπεράστηκε με δικαστικούς αγώνες, τώρα στην περιοχή έχει εμπλακεί η Αρχαιολογική Υπηρεσία. Το αρχαιολογικό ενδιαφέρον της περιοχής είναι γνωστό από παλιά και τελευταία βρέθηκε αποστραγγιστικό κανάλι προς τη λίμνη Τάκα. Η Αρχαιολογία μετά την απομάκρυνση των άχρηστων υλικών ερευνά το λατομείο και για άλλα ευρήματα. Έτσι ο “Μορέας“ δεν μπορεί να μπει ακόμα και να δουλέψει. Δύο σημεία με αρχαιολογικό ενδιαφέρον υπάρχουν και στην Ασέα, στα οποία, για το λόγο αυτό, δεν έχει πέσει ακόμα άσφαλτος.
Σ’ όλο το υπόλοιπο τμήμα ο “Μορέας“ δουλεύει εντατικά και εβδομάδα με εβδομάδα φαίνεται η εντυπωσιακή πρόοδος στο έργο.
Στο τέλος της παράκαμψης της Τρίπολης γίνονται εργασίες διαπλάτυνσης και σύνδεσης με τη διάβαση του Καλογερικού. Οι σήραγγες στο Καλογερικό είναι σχεδόν έτοιμες. Προς Αθήνα έπεσε και η δεύτερη στρώση ασφαλτοτάπητα. Πυρετώδεις είναι οι εργασίες και στο κομμάτι Λεύκτρο - Παραδείσια, ενώ εντατικά δουλεύεται ο κόμβος στα Παραδείσια, όπου έχει στηθεί ένα μεγάλο εργοτάξιο.

Πηγή: Ελευθερία

Παραδόθηκε και η δεύτερη σήραγγα Νεοχωρίου προς Αθήνα

Παραδόθηκε στην κυκλοφορία χθες και η δεύτερη σήραγγα Νεοχωρίου (στην κατεύθυνση προς Αθήνα), μήκους 740 μέτρων, στον εθνικό δρόμο Κορίνθου-Τρίπολης.
Ο "Μορέας" προχωράει εντατικά τις εργασίες πρόσβασης της μεγάλης γέφυρας και στη δεύτερη σήραγγα στη Στέρνα (στις κεραίες), που αναμένεται να παραδοθεί μέσα στο καλοκαίρι.

Πηγή: Ελευθερία

Τα έργα που εντάχθηκαν στο πρόγραμμα "Θησέας", για το Δήμο Δωρίου

Εξήντα εννέα έργα σε 24 δήμους και τις 2 κοινότητες της Μεσσηνίας εντάχθηκαν στο πρόγραμμα “Θησέας“ - από τα οποία τα 38 οριστικά -, κατά την τελευταία συνεδρίαση της αρμόδιας περιφερειακής επιτροπής Πελοποννήσου.
Τα έργα που εντάχθηκαν την περασμένη Παρασκευή στο “Θησέα“ για το Δήμο Δωρίου είναι:
Ανάπλαση πλατείας Ψαρίου, 95.266,91 ευρώ.
Ανορύξεις γεωτρήσεων στα τοπικά διαμερίσματα, 100.000 ευρώ.
Εξωτερικός αγωγός ύδρευσης στην Κόκλα, 172.550 ευρώ (να τροποποιηθεί, οριστική ένταξη έργου).
Κατασκευή έργων υδροσυλλογής και δεξαμενών στους οικισμούς Μαυρομμάτι και Κυψέλη, 60.000 ευρώ (προένταξη).

Σημ: Υπολείπονται τα έργα που έπρεπε να ήταν ήδη σε εξέλιξη, όπως αντικατάσταση του εσωτερικού δικτύου του Τ.Δ. Άνω Δωρίου (Υποπρόγραμμα 2 από 21/12/2009) και άλλα. Ας ελπίσουμε ότι θα ξεκινήσει το έργο άμεσα και όχι στη μέση του καλοκαιριού, εκτός κι αν οι του Δήμου Δωρίου περιμένουν τον "ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ".

Ελείψεις Αστυνομικών στην περιοχή μας

Του Αντώνη Λιακόπουλου
Αντιπροέδρου της Ε.ΑΣ.Υ.Α. Επί Δημοσίων Σχέσεων

Είναι απορίας άξιο, πως ένα Τμήμα Τροχαίας έχει υποβαθμιστεί σε τέτοιο βαθμό και παρόλα αυτά, χάρη στο μεράκι, την αυταπάρνηση, την θέληση για προσφορά, αλλά κυρίως στην αίσθηση του καθήκοντος που χαρακτηρίζει τους υπηρετούντες σ’ αυτό, μπορεί να προσφέρει στην κοινωνία και πραγματικά κανένας να μην εκφράζει παράπονα. Το ερώτημα που μπαίνει όμως είναι: ως πότε το λιγοστό προσωπικό θ’ αντέξει σ’ αυτούς τους τόσο εξοντωτικούς ρυθμούς γι αυτούς, αλλά και για τις οικογένειές τους. Αλήθεια τον Ν. 394/2001 Χρόνος Εργασίας Προσωπικού τον έλαβε κανείς υπόψη;
Στο εν λόγω τμήμα, υπηρετούν μαζί με τον Διοικητή και έναν πολιτικό υπάλληλο δεκαοχτώ άτομα. Από αυτούς δύο είναι αποσπασμένοι σε άλλες υπηρεσίες, οι οποίες είναι στην ίδια μοίρα με το Τμήμα Τροχαίας από πλευράς δύναμης και χρήζουν ενίσχυσης. Έτσι ο Διοικητής πρέπει με τους δεκαπέντε Αστυνομικούς, να στελεχώσει γραμματεία, Αξιωματικό υπηρεσίας, όχημα Τ.Ο.Τ.Α., όχημα ελέγχου κλπ. Που να τους βρει; Μάλιστα η σεβαστή προϊστάμενη υπηρεσία του Νομού Μεσσηνίας, διατάσει ένας την ημέρα να πηγαίνει στην Καλαμάτα για ενίσχυση κρατητηρίων. Δηλαδή ένας αστυνομικός την ημέρα, φεύγει με υπηρεσιακό όχημα, διανύοντας 140 χιλιόμετρα πήγαινε – έλα για να φυλάει κρατουμένους στην Καλαμάτα. Πως είπατε; Οικονομική κρίση!
Το ωραίο της υπόθεσης είναι, ότι τα κρατητήρια της Διεύθυνσης, πολλές φορές έχουν λιγότερους κρατούμενους από τα κρατητήρια της Κυπαρισσίας, δεδομένου ότι τα Τμήματα της Υποδιεύθυνσης Κυπαρισσίας, δεν διαθέτουν κρατητήρια, αλλά ούτε Αστυνομικούς. Έναν το 8ωρο με το ζόρι. Την ημέρα που επισκέφτηκα την Κυπαρισσία, είχαν στα κρατητήρια (14) δεκατέσσερις κρατούμενους και η Καλαμάτα (3) τρεις.
Τώρα από πλευράς αστυνόμευσης, η Τροχαία Κυπαρισσίας έχει στην δικαιοδοσία της 100 χλμ. Εθνική οδό, καθώς και Επαρχιακό δίκτυο, επτά Δήμους (Νέστορος, Γαργαλιάνων, Φιλιατρών, Κυπαρισσίας, Αυλώνα, Αετού, Δωρίου), μία κοινότητα (Τριπύλας) και συνολικό πληθυσμό 40.000 κατοίκων. Αν αναλογιστούμε ότι εκτός των Δήμων Αετού και Δωρίου, όλοι οι υπόλοιποι είναι παραθαλάσσιοι και την Καλοκαιρινή περίοδο, δέχονται στα αξιόλογα θέρετρα και τις θαυμάσιες παραλίες τους, τουρίστες από όλο τον κόσμο, καθώς και διπλάσιους κατοίκους από τους συμπατριώτες τους. Που τον υπόλοιπο καιρό ζουν και εργάζονται στην Αθήνα κυρίως, αλλά και σε όλη την Ελλάδα, τότε καταλαβαίνουμε ότι αυτοί οι δεκαπέντε Αστυνομικοί, υπερβαίνουν τον εαυτόν τους για να λειτουργήσουν την υπηρεσία.
Τελειώνοντας, το μόνο που θα ήθελα να προσθέσω είναι ότι, ακριβώς τα ίδια ισχύουν και για το τμήμα Κυπαρισσίας το οποίο εκτός των άλλων, διαθέτει δύναμη καθημερινά στο Πρωτοδικείο Κυπαρισσίας και βέβαια έχει επιφορτισθεί να επιλαμβάνεται παντός είδους παράβασης καθόσον είναι μικτά και διαθέτει μόνο έναν Αστυνομικό στο Γραφείο Εγκληματολογικών Ερευνών.
Η Ένωση και τα υπομνήματα
Θα ήταν βέβαια παράλειψή μου, να μην αναφέρω ότι, η Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Μεσσηνίας με το από 3-4-10 υπόμνημά της προς τον Περιφερειάρχη τονίζει τα προβλήματα του Νομού, αλλά ο Στρατηγός μάλλον δεν τα έλαβε υπόψη του. Μήπως υπάρχει κάποιος ν’ ακούσει την κραυγή αγωνίας των υπηρετούντων στο Τμήμα Τροχαίας;
Μήπως υπάρχει κάποιος να σταματήσει την διάθεση σε καθημερινή βάση Αστυνομικών στην Καλαμάτα; Εκατόν σαράντα χιλιόμετρα καθημερινά, είναι πολλά και «κούφια» να είναι η ώρα να το μελετάμε…

Σημ: Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Σύγχρονη Αστυνομία» του Σωματείου της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής. Ο Αντώνης Λιακόπουλος είναι συμπατριώτης μας, από τον Άγιο Γεώργιο Δωρίου Μεσσηνίας και γνωστός σε όλη την Ελλάδα από την συνδικαλιστή του δράση και τους αγώνες του για τη βελτίωση και την σωστή λειτουργία της Ελληνικής Αστυνομίας.

Ριζοχώρι (Λάπι)

Η ιστορία του χωριού Λάπι ή Ριζοχώρι όπως λέγεται σήμερα, ξεκινάει από πολύ παλιά και συγκεκριμένα από το τέλος του 14ου με αρχές του 15ου αιώνα, με πρώτους κατοίκους τους Λιάπηδες, καταγόμενους από τη μεγάλη φάρα των Λιάπηδων που κατοικούσαν στην νότια Αλβανία. Οι Λιάπηδες αποτελούν ιδιαίτερη αλβανόφωνη φυλή και θεωρούνται γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων Ιλλυρίων.

Η παράδοση μας λέγει πως οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού, με αρχηγό τον Λάπη, εγκαταστάθηκαν στην Κουρώρα με ανοιχτή θέα προς τα βορεινά από το σημερινό παλιό χωριό (Άνω Λάπι) και λίγο πιο κάτω από το πηγάδι του «Ρούση», κοντά στη σημερινή Γρηγόραινα.

Μετά από χρόνια, ο ίδιος ο Λάπης ή οι απόγονοί του, αναγκάστηκαν να μεταβάλλουν τον τρόπο και τις συνθήκες της ζωής των και γι αυτό διάλεξαν τόπο πιο κατάλληλο για κατοικία, βοσκή και καλλιέργεια. Έτσι τράβηξαν νοτιότερα και έχτισαν το νέο χωριό τους, που με τον καιρό, οι γείτονες των άλλων χωριών, το ξεχώριζαν με το όνομα «Λάπι» από το όνομα του αρχηγού της φάρας.

Η παράδοση φέρει ως συγγενείς τους Λαπαίους και τους Σουλιμαίους, γιατί οι Λαπαίοι και οι Σουλιμαίοι φέρονται ως γόνοι δύο αδελφών.

Το χωριό, με το όνομα «Λάπι», συνέχισε κατόπιν την υπόλοιπη ζωή του και με αυτή την ονομασία επί τέσσερις και πλέον αιώνες, ύστερα διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο χώρο της ιστορίας. Με αυτό το όνομα μας παρουσιάζεται στην καταστροφή του από τους Τούρκους το 1647, με το ίδιο κατά την δεκαετία 1769-1780 στα Ορλωφικά, ως και κατά τα γεγονότα της 22 Απριλίου 1827.

Το Λάπι είναι ένα από τα χωριά του συμπλέγματος των Σουλιμοχωρίων και μάλιστα ένα λεβεντοχώρι, αφού είναι φορτωμένο με πολλή ιστορία και όχι με λίγη δόξα.

Από το έτος 1836 που συστάθηκαν οι δήμοι του Ελληνικού κράτους, το Λάπι υπαγόταν διοικητικά στο Δήμο Δωρίου μέχρι το έτος 1912 (έδρα του Δήμου το Σουλιμά ως το 1906). Το έτος 1940 μετονομάστηκε από Λάπι σε Ριζοχώρι. Το νέο του όνομα «Ριζοχώρι», το πήρε, γιατί είναι χτισμένο στα ριζά του βουνού που φράζει προς τα βόρεια τον «αυλώνα» του Κοπανακίου. Η θέση του σημερινού χωριού είναι 3 χιλιόμετρα πιο κάτω, βρίσκεται σε υψόμετρο 260 μέτρων, έχει 131 κατοίκους (απογραφή 2001) και υπάγεται διοικητικά στη Δημοτική Ενότητα Αετού του νεοσύστατου Δήμου Τριφυλίας (ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ).

Το παλιό χωριό βρίσκεται στην πλαγιά του βουνού και είναι ερειπωμένο. Μόνο η εκκλησιά του αντέχει στο χρόνο και βιγλίζει ολόασπρη σαν γλάρος που πέτρωσε πάνω στον κάβο.

Η θέση του παλιού χωριού είναι αληθινά προνομιακή και η θέα του μοναδική. Αληθινό μπαλκόνι, πραγματικός εξώστης. Χάρμα οφθαλμού η φύση όλη. Ήξεραν να διαλέγουν θέσεις και να χτίζουν τα χωριά τους οι πρόγονοί μας. Ούτε υγρασία πάνω, ούτε κρύο, σωστό λιακωτό όλο το χωριό θα 'ταν, καθώς ο ήλιος το πρωί το πρωτοφιλούσε, το έλουζε όλη την ημέρα με το ζωογόνο φως του.

Σε όλο το διάστημα της Τουρκοκρατίας έμεινε αδούλωτο και ελεύθερο. Στην αποθέωση της δόξας ανέβηκε στις 22 Απριλίου 1827, όταν ο Ιμπραήμ προσπάθησε να κυριεύσει τα χωριά μας. Επιτέθηκε στο Λάπι, στους Ντρέδες που οχυρωμένοι στο χωριό, στους πέτρινους λόφους και τις πλαγιές του, περίμεναν να του δώσουν ένα ακόμη μάθημα. Η μάχη κράτησε εφτά ώρες και μετά από εννέα επιθέσεις που όλες αποκρούστηκαν από τους Ντρέδες με γενναιότητα, ο Ιμπραήμ εγκατέλειψε την μάχη ηττημένος και με μεγάλες απώλειες.

Στην κορυφή της Κουρώρας θυσιάστηκαν επτά Λαπαίικα παλικάρια, δίνοντας έτσι όλο το χρόνο με την επτάωρη άμυνά του, στα Λαπαίικα γυναικόπαιδα και στον άμαχο πληθυσμό των γύρω χωριών να απομακρυνθούν στα βουνά και τις σπηλιές και να ξεφύγουν από τον εχθρό.

Σε αυτή την κορυφή και σε αυτό το δοξασμένο βουνό, εκεί που είναι το «μνήμα του γέρου Δίκου», υψώνεται ένας μεγάλος σταυρός σε ένδειξη μνήμης για τα επτά παλικάρια και γιορτάζεται κάθε χρόνο με κατάθεση στεφάνων και εκφώνηση λόγων.

Οι Λαπαίοι έκαναν το πρώτο μνημόσυνο το έτος 1836, όπου ήταν προσκαλεσμένοι και οι ιστορικοί Παπαρηγόπουλος και Κεφάλας. Τιμές είχε αποδώσει στρατιωτικό τμήμα από την Καλαμάτα.

Στις σελίδες της ιστορίας, το Λάπι είναι ένας ολόφωτος φάρος του χρέους και της τιμής, που δείχνει το δρόμο της λευτεριάς, με σιωπηλή περηφάνια. Το κρατούν ευλαβικά τα αγιασμένα χέρια του Δήμου Δίκου, Γιώργη Ματζώρη, επτά 18χρονα Λαπόπουλα και 45 Ντρέδες και Αρκαδιανοί που έπεσαν στο βωμό της λευτεριάς, αψηφώντας το χάρο και λιανίζοντας δύο στρατηγούς του Ιμπραήμ.

Το γεγονός αυτό κρινόμενο από τη σκοπιά της εποχής υπήρξε πολύ μεγάλο. Γιατί οι ηρωικοί και παραγκωνισμένοι από την ιστορία σήμερα Ντρέδες κατόρθωσαν να κερδίσουν νίκη και να ταπεινώσουν τον αλαζόνα Αιγύπτιο και μάλιστα έξω από το ορμητήριό του, στην εποχή κατά την οποία τα πάντα είχαν ισοπεδωθεί και έπεφταν ακροπόλεις και Μεσολόγγια.

Σημ: Οι πληροφορίες είναι από το Λεωνίδα Γ. Θεοχάρη και τα βιβλία: «Η Τριφυλία» του Κοσμά Αντωνόπουλου, «Οδοιπορικά Τριφυλίας» του Στάθη Παρασκευόπουλου, «Το Λάπι» του Νικολάου Πατσιατζή, «Η Τριφυλία στο πέρασμα των αιώνων» του Κώστα Καλατζή, «Το Λάπι» του Βασιλείου Σταυρόπουλου.

Εκδρομή στο Σουλιμά και στο Λαογραφικό μουσείο

Εκδρομή στον τόπο μας πραγματοποιήθηκε στις 24/4/2010 από το φιλόπτωχο ταμείο της Ενορίας της Αγίας Παρασκευής Αττικής με υπεύθυνο τον παπα-Κώστα.
Το πούλμαν που μετέφερε 45 επισκέπτες από την Αγία Παρασκευή κατέληξε μετά από μια στάση στο μοναστήρι της Μεγαλόπολης στο Δώριο.

Η περιήγηση στο χωριό ξεκίνησε με επίσκεψη στον ιερό ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, όπου τους περίμεναν ο παπα-Παναγιώτης, η πρεσβυτέρα και άλλοι 30 συγχωριανοί με παραδοσιακές δίπλες για το καλωσόρισμα.

Μετά την αρτοκλασία οι επισκέπτες παρακάθησαν σε γεύμα και ακολούθησε τρικούβερτο γλέντι στην ταβέρνα της Τασίας Λιακοπούλου με γευστικότατα τοπικά εδέσματα στο μενού (κατσίκι-φέτα-γουρνοπούλα και επιδόρπιο παραδοσιακό γιαούρτι με γλυκά κουταλιού).
Η ξενάγηση στο ιδιωτικό λαογραφικό μουσείο της οικογένειας Λεωνίδα Θεοχάρη στο ιστορικό Άνω Δώριο από την οικοδέσποινα κυρία Φωτεινή ήταν ο επόμενος σταθμός στην περιήγηση των επισκεπτών, με τα πολυάριθμα εντυπωσιακά εκθέματα να μονοπωλούν το ενδιαφέρον όλων.

Στο σπίτι της οικογένειας εκτός από το ζεύγος, οι κυρίες Λεμονιά Μπούρα, Τασία Θεοχάρη και Ολυμπία Αρνοκούρου, εξυπηρέτησαν τους επισκέπτες προσφέροντας τους καφέ, αναψυκτικά, παραδοσιακές πίτες (γαλόπιτα), γλυκά διάφορα (λαλαγγίδες) και σε όλους από ένα ατομικό λικέρ και ένα παστέλι.
Η εκδρομή ολοκληρώθηκε με προσκύνημα στις εκκλησίες της Αγίας Τριάδας και Αγίου Δημητρίου και ξενάγηση στο ΣΟΥΛΙΜΑ από τον κ. Λεωνίδα Θεοχάρη.
Στις 6.30 μ.μ. οι επισκέπτες αναχώρησαν από το ΣΟΥΛΙΜΑ για Αθήνα με πολλές ευχάριστες εντυπώσεις.