Αντιδρούν οι δήμαρχοι στο "κόψιμο" του τρένου

Σοβαρά προβλήματα θα προκαλέσει στη Μεσσηνία και η σιδηροδρομική της απομόνωση, στην περίπτωση που υλοποιηθούν όσα ανακοινώθηκαν πρόσφατα από τον υπουργό Μεταφορών, Υποδομών και Δικτύων Δημ. Ρέππα στο πλαίσιο εξυγίανσης του ΟΣΕ, για αναστολή της λειτουργίας της γραμμής της Πελοποννήσου και λειτουργία, προφανώς, μόνο του βόρειου τμήματος του δικτύου.

Το «Θάρρος» μίλησε με τους δημάρχους περιοχών από τις οποίες διέρχεται ο σιδηρόδρομος, οι οποίοι εξέφρασαν την αντίθεσή τους στο ενδεχόμενο αναστολής της λειτουργίας του δικτύου. Μίλησε, επίσης, με εργαζόμενο στον ΟΣΕ, από τα λεγόμενα του οποίου προκύπτει ότι πίσω από όλα κρύβεται η σκοπιμότητα της απαξίωσης του δικτύου.

Πάντως, πέραν της κινητοποίησης που έχει παρατηρηθεί το τελευταίο διάστημα, μετά τις ανακοινώσεις δηλαδή του κ. Ρέππα, καλό θα είναι να συγκεντρωθούν όλοι οι δήμαρχοι από τους Δήμους των οποίων διέρχεται ο σιδηρόδρομος και να επιχειρήσουν να συγκροτήσουν κοινό διεκδικητικό μέτωπο.

Δήμος Αετού

«Η φημολογία προηγείται της πραγματικότητας. Κι έρχεται αυτή η πραγματικότητα», σχολίασε ο δήμαρχος Αετού Δημ. Δριμής. «Η χώρα, οι πολίτες και η περιοχή μας θα καταβάλλουν το τίμημα της διαχειριστικής ανεπάρκειας των κυβερνώντων. Τις τελευταίες δεκαετίες ο δημόσιος πλούτος συρρικνώνεται ή αλλιώς αποκρατικοποιείται, αλλά τα δημόσια ελλείμματα μεγαλώνουν. Η απουσία του τρένου, μέσου μαζικής μεταφοράς και φιλικού προς το περιβάλλον, θα υποβαθμίσει περαιτέρω την περιοχή μας και την εξυπηρέτηση των πολιτών, σε όφελος ενεργοβόρων μέσων επικοινωνίας. Η μέγγενη του ΔΝΤ είναι προφανές ότι θα αγκαλιάζει ολοένα και περισσότερα κομμάτια της ζωής μας. Η φημολογούμενη μεταφορά του κόστους λειτουργίας στην αυτοδιοίκηση, σημαίνει περαιτέρω επιβάρυνση των πολιτών. Κάθε κρίση, όμως, είναι κίνδυνος και ευκαιρία. Οι πολίτες έχουν την ευκαιρία να αντιδράσουν».

Δήμος Δωρίου

Εξυπηρετούσε πολύ κόσμο το τρένο, σημείωσε από την πλευρά της και η εκτελούσα χρέη δημάρχου Δωρίου Αθανασία Παπαδοπούλου. Ήταν το πρώτο, όπως τόνισε, μέσο συγκοινωνίας με τα άλλα χωριά και η αναστολή λειτουργίας της γραμμής μόνο αρνητικά αποτελέσματα θα έχει. Κατά την κα Παπαδοπούλου, αντί να σταματήσει η λειτουργία της γραμμής, θα έπρεπε να αναβαθμιστεί: «Το σιδηρόδρομο της Πελοποννήσου τον κατασκεύασε πριν από 150 χρόνια ο Χαρ. Τρικούπης. Εμείς, σήμερα, αντί να τον αναβαθμίσουμε, τον εγκαταλείψαμε».

Σημ: Από την εφημερίδα "ΘΑΡΡΟΣ"

Καλλικράτης και Κουραφέξαλα - Απόψεις συμπατριώτη μας

Αγαπητοί συμπατριώτες,
Σχετικά με τις ενώσεις Δήμων και με την καταγωγή μου θα ήθελα από την πλευρά μου να καταθέσω πως αισθάνομαι.
Γεννήθηκα στο Ψάρι Τριφυλίας Μεσσηνίας, έτσι μεγάλωσα έτσι απαντώ σε όσους με ρωτούν και έτσι θα απαντώ πάντα. Ιστορικά το Ψάρι ανήκε στην Τριφυλία, τώρα με τις ενώσεις μας ''πάνε'' στον Μελιγαλά. Χωρίς κόμπλεξ καταγωγής αλλά και χωρίς να μειώνω τον Μελιγαλά θα ήταν καλύτερα να ενοποιούσαν τον Δήμο Δωρίου με το Αγρίνιο Αιτωλοκαρνανίας, λόγω ιστορίας, παρά με τον Μελιγαλά και Οιχαλία (τσιγάνοι και σκηνές).
Κάποτε πηγαίναμε εκδρομή στον Αγιώργη, στην Κόκλα, στον Αετό, στο Χρυσοχώρι, στο Σουλιμά, τώρα ετοιμαστείτε για Σολάκι, Σαντάνι.
Όταν ανεβαίναμε στο Άνω Δώριο πίναμε καφέ στου Βασίλη Πάλλα, τώρα θα πίνουμε καφέ στο τσαντήρι του Ισμαήλ από το Σαντάνι.
Παρακαλώ εάν έχετε δυνάμεις προσπαθήστε να μεταφέρεται τον Δήμο Δωρίου στην Κυπαρισσία (εκτός και αν οι τοπικοί παράγοντες του Δήμου Δωρίου επιθυμούν Μελιγαλά). Ακόμη και η κα Γιαννακοπούλου το ενδιαφέρον της ήταν μόνο για τα Φιλιατρά (χθες στη Βουλή).
Είναι η πρώτη φορά που σκέπτομαι την μεταδημότευση.
Με πατριωτικούς χαιρετισμούς
ένας συμπατριώτης σας Ψαραίος Τριφύλιος Μεσσήνιος και όχι Ψαραίος Οιχάλιος Μεσσήνιος.
Γρηγόρης Ρήγας

Κούβελα

Το Κούβελα είναι ένα από τα Αρβανιτοχώρια της Τριφυλίας, που υπαγόταν στα Σουλιμοχώρια και με ιστορία που ξεκινάει από πολύ παλιά. Τον 14ο και 15ο αιώνα οι Αρβανίτες που εγκαταστάθηκαν στην Πελοπόννησο, έφτασαν και στην περιοχή του Kούβελα, με τη «φάρα» των Μπουαίων που θα διαφεντέψει στην ορεινή Τριφυλία για 100 με 150 περίπου χρόνια. Στην αρχή εγκαταστάθηκαν στην τοποθεσία «Λιόπεσι», όπου και δημιούργησαν το ομώνυμο χωριό τους, σε υψόμετρο 900 μέτρων, περίπου στη βόρεια πλευρά μιας κορυφής των Νομίων Ορέων, του Κουβελαίικου Άι Λιά, του (κατά Παυσανία) Ελαΐου όρους.

Η τοποθεσία αυτή, που κατά τις πρώτες δεκαετίες του 1900, εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους της, έγινε γνωστή με το όνομα Παλαιοχώρι και Χαλάσματα. Το χωριό Λιόπεσι ονομάστηκε αργότερα Άνω Κούβελα, από κατοίκους του οποίου δημιούργησαν πιο κάτω, στην ίδια βόρεια πλευρά του Κουβελαίικου Άι Λια (φωτ. 5η), το σημερινό χωριό Κούβελα.

Από τα ερείπια των σπιτιών των οποίων οι τοίχοι διατηρούνται σε κάποιο ύψος, συμπεραίνει κανείς ότι είναι κατασκευής διαφόρων εποχών, γεγονός σύμφωνο με την παράδοση. Οι τοίχοι τους έχουν πλάτος ένα μέτρο περίπου και είναι κατασκευασμένοι μόνο με ογκολίθους «ξεροτοίχι». Υπάρχουν όμως και πιο καινούργια σπίτια, στα οποία έχουν χρησιμοποιηθεί συνθετικά υλικά, όπως άμμος κι ασβέστης.

Το χωριό Λιόπεσι, οφείλει το όνομά του στον αρχηγό της φάρας, η οποία εγκαταστάθηκε πρώτη στην περιοχή αυτή, περί το έτος 1400. Οι έποικοι Αρβανίτες ήταν φυσικό να έπαιρναν το όνομα του φυλάρχου τους που ήταν γνωστός στους ομοφύλους τους κάθε περιοχής.

Στα χρόνια της Α΄ Τουρκοκρατίας το Λιόπεσι μετονομάστηκε σε Άνω Κούβελα.

Κατά το δεύτερο μισό του 17ου αιώνα οι κάτοικοι, για να βελτιώσουν την διαβίωση τους, άρχισαν να κατεβαίνουν χαμηλότερα και να φτιάχνουν το νέο τους χωριό, το «Κούβελα». Το Κούβελα βρίσκεται σε υψόμετρο 850 μέτρων, στο βόρειο άκρο του νομού Μεσσηνίας, σε απόσταση 64 χλμ. ΒΔ της Καλαμάτας και 16 χλμ. από το Δώριο.

Το Κούβελα πήρε το όνομά του από κάποιον που τον έλεγαν «Κουβελά», γιατί ασκούσε εκεί το επάγγελμα του μελισσοκόμου. Είχε κυψέλες, τις οποίες στην καθομιλουμένη τις έλεγαν «Κουβέλια», από σχετική Σλαβική λέξη.

Κατά την τοπική παράδοση οι πρώτοι οικιστές του χωριού, ήσαν δύο αδέρφια, ο Ντέντες και ο Κόρδας, από τους οποίους δημιουργήθηκαν οι δύο ρούγες του χωριού: η Ντεντόρουγα, ανατολικά της παλιάς βρύσης του χωριού και η Κορδόρουγα δυτικά

Το Κούβελα λεγόταν και «Αγία Παρασκευή» και στην αρβανίτικη διάλεκτο, την οποία μιλούσαν παλιά οι κάτοικοι του, «Σινέ Πρίμτε». Πήρε το όνομα αυτό από το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής που βρισκόταν στο μέρος που έχει χτισθεί η εκκλησία της Αγίας Τριάδας.

Στις διάφορες απογραφές το χωριό παρουσιάζει την εξής πληθυσμιακή εξέλιξη:

Έτος 1689 κάτ. 38, 1700 κάτ. 94, 1805 οικ. 25, 1830 οικ. 41, 1835 κάτ. 386, 1844 κάτ. 447, 1861 κάτ. Άνω Κούβελα 163 – Κάτω (Κούβελα) 309, 1876 κάτ. Άνω και Κάτω (Κούβελα) 503, 1879 κάτ. 441, 1896 κάτ. 503, 1907 κάτ. 498, 1920 κάτ. 451, 1928 κάτ. 475, 1940 κάτ. 427, 1951 κάτ. 382, 1961 κάτ. 306, 1971 κάτ. 165, 1981 κάτ. 100, 2001 κάτ. 262, 2011 κάτ. 135.

Στο Κούβελα ανήκουν οι συνοικισμοί Μάτεσι, Μαυρομάτι και Μπιζό (Κυψέλη). Τα δύο πρώτα έχουν εγκαταλειφθεί από πολύ παλιά ενώ στο τελευταίο οι κάτοικοι φτιάχνουν τα σπίτια τους τα τελευταία χρόνια και τα χρησιμοποιούν για τη θερινή τους κατοικία.

Οι απογραφές αφορούν το χωριό Κούβελα μόνο, χωρίς τους συνοικισμούς του.

Το Κούβελα κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας έβγαλε κλεφτοκαπεταναίους και μεγάλους αγωνιστές του 1821, όπως τον Αντώνη Κουβελιώτη, Ιωάννη Κόρδα, Γιαννάκη Μέλιο και τα αδέλφια του Κωνσταντή και Δημήτρη, Παν/τη Ντούφα, Γεώργιο Κωστόπουλο, Κωσταντή Γαλάνη, Χρόνη Μινόπουλο και άλλους, από τη δράση των οποίων έγινε γνωστό και το χωριό.

Μέχρι τη δεκαετία 1950, το Κούβελα ήταν σχεδόν απομονωμένο και οι κάτοικοί του ως γεωργοί, κτηνοτρόφοι και κυνηγοί, είχαν περιορίσει τις δραστηριότητές τους στη φτωχή και πετρώδη γη, την καλλιεργούσαν με το «αξινάρι», διέτρεφαν τα ποίμνιά τους με το λίγο χορτάρι της φτωχής γης τους και κυνηγούσαν για να εξασφαλίσουν την αναγκαία τροφή. Μετά το 1950, όπως έγινε σε όλα τα ορεινά χωριά, οι κάτοικοί τους άρχισαν να εγκαταλείπουν το χωριό, για αναζήτηση καλύτερων συνθηκών ζωής σε μεγάλες πόλεις και σε ξένες χώρες. Με την πάροδο του χρόνου οι γέροντες που απόμειναν άρχισαν να εκλείπουν, με αποτέλεσμα το χωριό να ερημώνει και να μένει με ελάχιστους μόνιμους κατοίκους. Αρκετοί από τους ξενιτεμένους έφτιαξαν τα σπίτια τους και τα χρησιμοποιούν για ολιγόχρονη διαμονή κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.

Το χωριό είναι περιποιημένο και καθαρό, με ανακαινισμένα πέτρινα σπίτια και μια συμπαθητική μικρή πλατεία. Από το Κούβελα ξεκινάει ένας φιδωτός δρόμος, που κατεβαίνει την απότομη πλαγιά της κοιλάδας και μετά από 7 χλμ. καταλήγει στις όχθες της Νέδας σε μια ειδυλλιακή τοποθεσία δίπλα στη γέφυρα που οδηγεί στις απέναντι πλαγιές και τα χωριά τους. Στα μισά της διαδρομής ο δρόμος περνάει μέσα από το εγκαταλειμμένο χωριό Μαυρομμάτι και την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, όπου σώζονται μερικές παλιές τοιχογραφίες. Στην τοιχογραφία με την Παναγία βρεφοκρατούσα διακρίνεται η υπογραφή Βασίλειος Π. Γεννηματάς, με ημερομηνία 17 Φεβρουαρίου 1887. Μετά το Κούβελα στα 900 μ., υπάρχει ένας δρόμος αριστερά (βόρεια) που μετά από 4 χλμ. οδηγεί στο μικρό χωριό Kυψέλn (Μπιζό). Οι κάτοικοί του έρχονται μόνο τα καλοκαίρια, αλλά διατηρούν την ωραία εκκλησία του Άι Γιώργη με την απολαυστική θέα στις κατάφυτες πλαγιές.

Το Κούβελα από το έτος 1836 που συστάθηκαν οι δήμοι του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους, υπαγόταν στο Δήμο Δωρίου (έδρα του Δήμου το Σουλιμά ως το 1906) μέχρι το έτος 1912 που έγινε ανεξάρτητη κοινότητα με το Διάταγμα 31-8-1912 (Φ.Ε.Κ. 262/1912) και με τους συνοικισμούς Μαυρομάτι και Μπιζό (Κυψέλη). Το έτος 1998 με το σχέδιο «ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ» αποτελεί και πάλι Δημοτικό Διαμέρισμα του νεοσύστατου Δήμου Δωρίου με τον συνοικισμό Μαυρομάτι και Κυψέλη (πρώην Μπιζό). Από 1-1-2011 αποτελεί κοινότητα της Δημοτικής Ενότητας Δωρίου του νεοσύστατου Δήμου Οιχαλίας (ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ).

Πηγές: α) βιβλίο «ΚΟΥΒΕΛΑ» του Σωτηρίου Παπαδόπουλου, β) πλήρς ταξιδιωτικός οδηγός της Μεσσηνίας και γ) αρχεία περί συστάσεως και εξελίξεως των δήμων και κοινοτήτων 1836-1939 και διοικητικής διαιρέσεως του κράτους.

Πρόταση για Δήμο Αετού με Αυλώνα, Δώριο και Είρα

Θα παρακαλούσα να καταχωρίσετε στις φιλόξενες στήλες της εφημερίδας σας την παρακάτω τελική αποτίμησή μου για τον υπό ψήφιση πλέον νόμο του «Καλλικράτη».
Αρχικά επιδιώχθηκαν οι γιγάντιες συνενώσεις στα πρότυπα των πάλαι ποτέ επαρχιών (Καλαμάτας, Μεσσήνης, Πυλίας και Τριφυλίας) με δύο κατά την γνώμη μου εκπλήξεις αν και για τους δύο δήμους είμαστε ήδη προϊδεασμένοι, συγκεκριμένα τον Δήμο Δυτικής Μάνης με έδρα την Καρδαμύλη, τον μικρό σχετικά οικισμό κυρίως γιατί υπήρξε από τον πρώτο ακόμα σχεδιασμό του ΥΠ.ΕΣ και δευτερευόντως τον Δήμο Οιχαλίας, για την αναγκαιότητα του οποίου δεν έχω πειστεί.
Η ένστασή μου προς τούτο είναι για το πώς το ισχνότατο πληθυσμιακά δημοτικό διαμέρισμα του Μελιγαλά ως έδρα του υπό σύσταση δήμου θα πρέπει να υπάρξει προικοδοτούμενο από δήμους της τέως επαρχίας Καλαμάτας και μπράβο στα Αρφαρά που διασώθηκαν την τελευταία στιγμή και της τέως επαρχίας Τριφυλίας, με τους Δήμους Δωρίου και Είρας αφού την μερίδα του λέοντος της τέως επαρχίας Μεσσήνης την καταλαμβάνει δικαιωματικά η πόλη της Μεσσήνης.
Κάτω από τις παρούσες συνθήκες οι δύο προαναφερθέντες δήμοι ίσως να συνιστούν πολυτέλεια γιατί πέραν των εδρών των τεσσάρων τέως επαρχιών, οποιοσδήποτε άλλος δήμος προστίθεται, αφού η κυβέρνηση αποφάσισε να συρρικνώσει το νομό μας περισσότερο απ‘ όλους στην Ελλάδα, σε σχέση με τους υπάρχοντες δήμους, αυτό να γίνεται στα πλαίσια της εξυπηρέτησης πραγματικών αναγκών.
Είναι απολύτως άδικο δήμοι με ιστορία και ακμαίοι πληθυσμιακά, όπως τα Φιλιατρά και οι Γαργαλιάνοι να συμμετέχουν ως απλά μέλη στους νέους «καλλικρατικούς» δήμους, έχουν όμως την ατυχία να βρίσκονται στην ευθεία του πεδινού τμήματος της τέως επαρχίας Τριφυλίας με τον σημερινό Δήμο Κυπαρισσίας κι εκεί είναι δύσκολο να χωρέσουν δύο δήμοι για την ίδια γεωγραφική ενότητα γιατί αναπόφευκτα η Κυπαρισσία ως παλαιά έδρα της επαρχίας, θα υποβαθμιστεί πλήρως.
Δεν είναι δυνατόν όμως και η δεύτερη σε πληθυσμό επαρχία του νομού στην προ «Καποδίστρια» εποχή να μείνει με έναν μόνο δήμο.
Ο δήμος αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Δήμο Αετού και δείτε τους λόγους:
α) Ιστορικότητας, καθ' ότι ο Αετός ανήκει στα αναγνωρισμένα μαρτυρικά χωριά της Ελλάδας, μόνο σ' αυτόν μετά τα Καλάβρυτα σ' ολόκληρη την Πελοπόννησο έγινε ολοκαύτωμα από τους Ναζί κατακτητές, το 1943.
β) Ορεινότητας, καθώς πληρεί από κάθε άποψη τις προϋποθέσεις γι' αυτό τον χαρακτηρισμό.
Τέλος το Κοπανάκι που αποτελεί την έδρα του είναι διαχρονικά το σημείο αναφοράς του συνόλου της Ορεινής Τριφυλίας, με πλούσια κοινωνική και οικονομική δραστηριότητα και τεράστιο όπλο του το κυριακάτικο παραδοσιακό του παζάρι.
Άρα να δημιουργηθεί τώρα ο νέος Δήμος Αετού με την προσθήκη των Δήμων Αυλώνος, Δωρίου και Είρας.
Ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία. Με τιμή,
Γιώργος Π. Μπεκιάρης, Πολιτικός επιστήμονας, Μεταμόρφωση Αττικής

Πηγή: Ελευθερία

Στην κυκλοφορία οι σήραγγες Στέρνας και Νεοχωρίου - Κανονικά ο δρόμος τον Αύγουστο

Παραδόθηκαν χθες το πρωί στην κυκλοφορία οι σήραγγες στη Στέρνα (κεραίες) και στο Νεοχώρι, στην κατεύθυνση προς Καλαμάτα, στον αυτοκινητόδρομο Κόρινθος - Τρίπολη.
Με τις σήραγγες αυτές βελτιώνεται η οδική ασφάλεια, καθώς καταργήθηκαν επικίνδυνες στροφές και μειώνεται η διαδρομή κατά 1 χιλιόμετρο. Οι σήραγγες προς την Αθήνα αναμένεται να παραδοθούν στις αρχές Αυγούστου.
Το Ειρηνοδικείο Τρίπολης έδωσε χθες τη λύση για τη σοβαρή εμπλοκή του αυτοκινητοδρόμου στο Καλογερικό. Εξέδωσε απόφαση για την άμεση και οριστική αποβολή του ιδιοκτήτη του απαλλοτριωμένου λατομείου στο Παλλάντιο, που δημιουργούσε τα προβλήματα και καθυστέρησε την υλοποίηση του έργου.

Σήμερα το πρωί τα μηχανήματα του "Μορέα" θα μπουν στο χώρο, παρουσία της Αστυνομίας και του εισαγγελέα για κάθε ενδεχόμενο, και θα ξεκινήσουν εργασίες, με στόχο να καλύψουν το χαμένο έδαφος. «Θα δώσουμε μάχη για να προλάβουμε τον Αύγουστο. Να παραδώσουμε τότε, έστω και μετά το Δεκαπενταύγουστο, τη διάβαση Καλογερικού και το υπόλοιπο κομμάτι έως τα Παραδείσια», τόνισε στην "Ε" στέλεχος του υπουργείου Υποδομών.

Πηγή: Ελευθερία

Δήμος Δωρίου-Επιστολή διαμαρτυρίας προς τον Υπουργό Εσωτερικών

Κύριε υπουργέ,
Σας διαβιβάζουμε αυτή την επιστολή ως ένδειξη διαμαρτυρίας και ενημέρωσή σας για την κατά πλειοψηφία αντίθεσή μας ως αιρετά μέλη, στην ένταξη του δήμου μας στον υπό σύσταση νέο Δήμο Οιχαλίας με έδρα τον Μελιγαλά.
Η ένταξή μας αυτή είναι απολύτως αντίθετη με την βούληση της συντριπτικής μας πλειοψηφίας η οποία εκφράστηκε με την υπ‘ αρ.39/2010 απόφαση του Δημοτικού μας Συμβουλίου όσο και με αποφάσεις των συμβουλίων τοπικών διαμερισμάτων του δήμου μας.
Όπως προκύπτει άλλωστε από την απόφασή μας είχαμε προτείνει και στο παρελθόν, σε απάντηση εγγράφων της ΤΕΔΚ και του ΙΤΑ, δυο θέσεις:
1. Την ένταξη μας σε νεοσύστατο δήμο με την επωνυμία Δήμος Ορεινής Τριφυλίας, ο οποίος θα προέκυπτε από την συνένωση των 5 δήμων: Δωρίου, Αετού, Είρας, Αυλώνα και Ανδανίας.
2. Σε περίπτωση που αυτό δεν υλοποιηθεί προτείναμε να ενταχθούμε στο Δήμο Κυπαρισσίας και σε καμία περίπτωση στο Δήμο Μελιγαλά.
Σήμερα μετά την δημοσιοποίηση του σχεδίου «Καλλικράτης» στο οποίο δυστυχώς δεν ελήφθη τίποτα από τα ανωτέρω υπόψη, επανερχόμαστε και προτείνουμε:
1. Να ενταχθούμε στους ορεινούς δήμους της αρχικής μας πρότασης, τόσο λόγω της μορφολογίας του εδάφους μας όσο και λόγω της καταγωγής μας. Είμαστε όμοροι δήμοι με κοινά χαρακτηριστικά, είμαστε επίσης παραποτάμιοι δήμοι και ήδη εκπονείται μελέτη για την ανάδειξη και ανάπτυξη της περιοχής από την Αναπτυξιακή Μεσσηνίας, καθώς επίσης αρχαιολογικά ευρήματα και χώροι είναι διάσπαρτοι παντού.
2. Διαφωνούμε ριζικά με την ένταξή μας στον Δήμο Οιχαλίας με έδρα τον Μελιγαλά που τίποτα κοινό δεν μας συνδέει.
3. Αποδεχόμαστε να ενταχθούμε στο νεοσύστατο Δήμο Τριφυλίας στον οποίο ανήκουμε γεωγραφικά, οικονομικά, δικαστικά, υγειονομικά, ιστορικά, εκφράζοντας άλλωστε ως εκλεγμένοι αντιπρόσωποι το κοινό αίσθημα των κατοίκων του δήμου μας ότι η θέση μας είναι στον νεοσύστατο Δήμο Τριφυλίας και σε καμία περίπτωση στον Δήμο Οιχαλίας. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε επίσης ότι το 95% των περιουσιακών στοιχείων των κατοίκων μας βρίσκεται στον νεοσύστατο δήμο καθώς επίσης στην Κυπαρισσία, έδρα του Δήμου Τριφυλίας. Υπάρχουν δε δρόμοι, η ονομασία των οποίων προέρχεται από αγωνιστές του δήμου μας (Μέλλιος, Γκρίτζαλης, Ντούφας).
Αξιότιμε κύριε υπουργέ, παρακαλούμε όπως λάβετε σοβαρά υπόψη σας τα ανωτέρω (υπ‘ αρ.39/2010 απόφαση του Δημοτικού μας Συμβουλίου), τα οποία πιθανόν να μην γνωρίζετε και να δώσετε μια νέα πρόταση η οποία να είναι ζωτικής σημασίας για το δήμο μας και θα καθησυχάσει την τοπική μας κοινωνία, που δυστυχώς με το υπάρχον σχέδιο «Καλλικράτης» έχει αδικηθεί σε ποσοστό 100%.
Η ασκούσα καθήκοντα δημάρχου Δωρίου
Αθανασία Παπαδοπούλου

Πηγή: Ελευθερία

Τ' Αρουσαλιού

Τ’ Αρουσαλιού στα Σουλιμοχώρια, ήταν μια γιορτή αφιερωμένη αποκλειστικά στους νεκρούς και γιορταζόταν την παραμονή της Πεντηκοστής.

Σήμερα αυτή η γιορτή δυστυχώς - όπως και τόσες άλλες - έχει «καταντήσει» μια τυπική αγγαρεία που «κρατιέται» σε ελάχιστα χωριά, που ακόμα δεν έχει φτάσει το σαράκι του ψευτο-Εξευρωπαϊσμού και της παγκοσμιοποίησης.

Η ονομασία Αρουσαλιού προέρχεται από τα «Ρουσάλια». Με την πάροδο των χρόνων είναι εύκολο τα Ρουσάλια να αποδοθούν με τις λέξεις τ' αρουσαλιού, του ρουσαλιού, της ρουσαλής. Για την προέλευση της λέξης υπάρχουν τρεις παραδοσιακές αναφορές:

α) Η λέξη Ρουσάλια, προήλθε από τη Λατινική λέξη «Rossa», που σημαίνει ρόδα - τριαντάφυλλα. Κατά την παράδοση, οι Λατίνοι - Ρωμαίοι ειδωλολάτρες, κατά τη χρονική περίοδο Μαΐου - Ιουνίου, π’ ανθίζουν οι τριανταφυλλιές, μάζευαν τριαντάφυλλα και στόλιζαν τους τάφους των νεκρών τους. Παράλληλα έκαναν θυσίες ζώων για να τιμήσουν τους νεκρούς, γεύματα, οινοποσίες, τραγούδια και χορούς. Όταν οι Λατίνοι ειδωλολάτρες κατάχτησαν τον Ελλαδικό χώρο, το έθιμο αυτό αφομοιώθηκε από τους Έλληνες και όταν οι τελευταίοι ασπάστηκαν το Χριστιανισμό εκχριστιανίστηκε και προσαρμόστηκε στη νέα θρησκεία.

β) Η λέξη Ρουσάλια, είναι Αρβανίτικη ή Αλβανικής προέλευσης. Το ίδιο και η εορτή, η οποία γιορταζόταν από τα αρχαία χρόνια στα Άρβανα και στην κάτω-νότια περιοχή της Εγνατίας οδού, όπου ζούσαν και απ’ όπου κατάγονταν οι πρόγονοι των Σουλιμοχωριτών και όχι μόνο.

γ) Η λέξη Ρουσάλια, αλλά και η εορτή, έχουν Εβραϊκή προέλευση. Η λέξη είναι παραφθορά της λέξης-ονομασίας Ιερουσαλήμ. Όσο για την εορτή, οι αρχαίοι Εβραίοι είχαν θεσπίσει κάθε χρόνο μια γιορτή για τους ζωντανούς, την οποία τελούσαν κάθε χρόνο της ημέρα της Πεντηκοστής. Οι πρώτοι Χριστιανοί, σε αντιπερισπασμό των όσων έκαναν οι Εβραίοι για τους ζωντανούς, καθιέρωσαν την παραμονή της Πεντηκοστής σαν ημέρα-εορτή των νεκρών τους.

Το απόγευμα της Παρασκευής, οι άντρες έσφαζαν ένα αρνί ή κατσίκι και οι γυναίκες ζύμωναν κι έψηναν στους φούρνους τους τα πρόσφορα, τα ψωμιά και έβραζαν τα κόλλυβα.

Το Σάββατο το πρωί, πήγαιναν οικογενειακώς στην εκκλησία του νεκροταφείου του χωριού. Μαζί τους κράταγαν ένα πρόσφορο, τα κόλλυβα στολισμένα με ζάχαρη και ψιλοκουφέτα και σπόρους από ρόδια, ένα καρβέλι ψωμί, τυρί, ένα μπουκάλι κρασί και λουλούδια.

Μπαίνοντας στην εκκλησία έδιναν στον παπά το πρόσφορο κι άφηναν όλα τα υπόλοιπα - εκτός από τα λουλούδια - μπροστά στο τέμπλο της εκκλησίας για να «διαβαστούν».

Μετά από αυτό έπαιρναν οι γυναίκες συνήθως λίγα ψυχοκέρια από την εκκλησία και τα λουλούδια και πήγαιναν στον τάφο των νεκρών τους. Αφού στόλιζαν τον τάφο με τα λουλούδια άναβαν τα ψυχοκέρια και στη συνέχεια λιβάνιζαν.

Κατόπιν ξαναγύριζαν στην εκκλησία και παρακολουθούσαν τη Θεία Λειτουργία και την επιμνημόσυνη ακολουθία, κατά την οποία ο παπάς διάβαζε τα ονόματα των νεκρών από το μεριδοχάρτι (χαρτί στο οποίο ήταν γραμμένα όλα τα ονόματα των νεκρών κάθε οικογένειας). Όταν τελείωναν όλα αυτά μετέφεραν τα κόλλυβα, το ψωμί, το τυρί και το κρασί στον τάφο και τα τοποθετούσαν πάνω του.

Μετά άναβαν πάλι τα ψυχοκέρια, έκαιγαν λιβάνι και οι γυναίκες - κυρίως οι μεγάλες σε ηλικία - «έπιαναν» τα μοιρολόγια, που κράταγαν ως την ώρα που έφτανε ο παπάς στον τάφο, για να ψάλλει την επιτάφια δέηση και το τρισάγιο.

Ο παπάς του χωριού πήγαινε από τάφο σε τάφο κι έψελνε δεήσεις για τη σωτηρία και ανάπαυση των ψυχών όλων των νεκρών. Για να μη ξεχάσει κανέναν από τους νεκρούς κάθε οικογένειας διάβαζε όλα τα ονόματα από το μεριδοχάρτι.

Όταν τελείωναν τα τρισάγια στους τάφους, όλοι οι παρευρισκόμενοι μαζεύονταν στο προαύλιο της εκκλησίας και κάθονταν στα πεζούλια του. Εκεί άρχιζαν οι γυναίκες να μοιράζουν κόλλυβα, ψωμί, τυρί και κρασί, για τη συγχώρεση των ψυχών των νεκρών τους. Αφού έτρωγαν κι έπιναν όλοι, ο παπάς διάβαζε την ευχή της απόλυσης κι έτσι τελείωνε η μέρα που ήταν αφιερωμένη στους νεκρούς.

Από τα πολλά φαγητά και τα κρασιά, οι περισσότεροι έρχονταν στο κέφι και σχεδόν πάντα από τη θλίψη του ψυχοσάββατου, το γύρναγαν στο γλέντι, στο τραγούδι και στο χορό, όχι βέβαια στο νεκροταφείο, αλλά στην πλατεία του χωριού. Γι αυτή την ανακολουθία είχαν κατηγορηθεί για ασέβεια προς τους νεκρούς τους, χωρίς αυτό βέβαια να έχει βάση. Το γλέντι κράταγε ως αργά το απόγευμα, αλλά συνεχιζόταν την επόμενη μέρα της Πεντηκοστής και τη μεθεπόμενη του Αγίου Πνεύματος, ημέρες πανηγυριού για τους Σουλιμοχωρίτες.

Το έθιμο αυτό συνεχίζεται ακόμη και σήμερα στο Σουλιμά, με την προσέλευση όλων όσων διαμένουν στην Αθήνα ή κάπου μακριά από το χωριό. Είναι μια καθιερωμένη γιορτή μνήμης και τιμής στους νεκρούς που οι Σουλιμαίοι τηρούν και θα τηρούν για πάντα, γιατί σέβονται και δεν ξεχνούν τους ανθρώπους που έχουν χάσει ποτέ.

Σημ: Οι πληροφορίες είναι από το βιβλίο του Δημήτρη Αθανασόπουλου "ΣΟΥΛΙΜΟΧΩΡΙΑ ΝΤΡΕΔΕΣ ΟΙ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Ιστορική αναδρομή - Λαογραφικές αναμνήσεις".

Αφιέρωμα στην αγρότισσα μάνα

«Χίλιες αγάπες στη ζωή - της μάνας μια δεν κάνουν - και σαν της μάνας τον καημό - χίλιοι καημοί δεν φτάνουν».

Αφιερώνεται με ιδιαίτερη ευλάβεια στην αγρότισσα μάνα, την αφανή αυτή ηρωίδα, την στυλοβάτη κάθε σπιτιού. Στις μανάδες όλων μας. Στις σεπτές και ανεπανάληπτες εκείνες μορφές που αγωνίστηκαν σκληρά και θυσίασαν την προσωπική τους ζωή, για να ζήσουμε εμείς καλύτερα.

Βαρσαμία Αντωνίου

Πράγματι, έτσι είναι. Όπως ένας κόκκος χρυσού ξεχωρίζει μέσα σε χιλιάδες κόκκους άμμου, έτσι και η λέξη μάνα ξεχωρίζει μέσα σε χιλιάδες άλλες ελληνικές λέξεις, γιατί μέσα της έχει την ΑΓΑΠΗ, την τρυφερότητα, την υπομονή και τη θυσία.

Η μάνα είναι η επίγεια θεά, το σύμβολο της ζωής και της δημιουργίας, προσφέρει τις υπηρεσίες της στην οικογενειακή της εστία, χωρίς φειδώ και γογγυσμό, σε κάθε περίπτωση. Το μητρικό της ένστικτο δεν αποτιμάται και δεν εξαγοράζεται με τίποτα. Δεν μνησικακεί, αλλά αντίθετα μακροθυμεί.

Η ηρωίδα αυτή μάνα με ξεθωριασμένο φόρεμα από τις καιρικές συνθήκες έκανε όλες τις δουλειές, όχι μόνο του σπιτιού, αλλά και αγροτικές, σε συνεργασία με τον άνδρα της ή και μόνη σε ορισμένες από αυτές. Μέσα στη βροχή, το χιονιά, το κρύο και το λιοπύρι φορτωνόταν το βαρέλι και πήγαινε στη βρύση για νερό ακόμα και τα μεσάνυχτα. Κουβαλούσε ζαλιά τα ξύλα, τα αλέσματα, τους σανούς, τα χαράρια με τα άχυρα και χίλια δύο πράγματα που έπρεπε να μεταφερθούν, ιδίως όταν στο σπίτι δεν υπήρχε κάποιο ζώο γι αυτό το σκοπό.

Η αγρότισσα γυναίκα αναγκασμένη να δουλέψει η ίδια για να ντύσει την οικογένειά της, να στολίσει το σπιτικό της και να προετοιμάσει την προίκα των κοριτσιών της έδινε στη δουλειά της δημιουργική πνοή. Με οδηγό την έμφυτη καλαισθησία τους και την παράδοση οι Σουλιμιώτισσες, γριές και νιές, από το πρωί μέχρι το βράδυ και τις νύχτες στα ατέλειωτα νυχτέρια, κάτω από το θαμπό φως της λάμπας πετρελαίου ή του καντηλιού, ύφαιναν, έπλεκαν και κεντούσαν. Κάθε σχέδιο χρωματιστό και κάθε βελονιά στο κεντητό υφαντό, ήταν και μια προσδοκία, μια λαχτάρα, ένας καημός. Ήταν η περηφάνια και το βιός, ήταν το μεράκι της ψυχής της κάθε υφάντρας, πλούσιας ή φτωχής. Η φτερωτή σαΐτα με το πήγαινε – έλα στον αργαλειό έπλεκε το στημόνι με το υφάδι μαζί με τα όνειρα της κάθε κοπέλας.

Αν τυχόν είχε μωρό και δεν έμενε στο σπίτι άλλη γυναίκα, που να είχε εμπιστοσύνη να το φροντίσει, το έπαιρνε μαζί στη νάκα, την οποία κρεμούσε στον ώμο της. Στο χωράφι κρεμούσε τη νάκα με το μωρό, στο πιο κοντινό δέντρο και άρχιζε να θερίζει στου θεριστή τον ήλιο τον καυτό. Το βράδυ γύριζε στο σπίτι να ζυμώσει, να κάψει το φούρνο, να ψήσει το ψωμί, να ετοιμάσει φαγητό για την άλλη ημέρα το πρωί.

Έτσι κουρασμένη και ταλαιπωρημένη όπως ήταν, έπρεπε να «βυζάξει» το παιδί και να καλοδεχτεί τις παρέες που έφερνε στο σπίτι ο γλεντζές και «υποτίθεται κοινωνικός» σύζυγος, σε αυτές τις δύσκολες ώρες.

Ευτυχία Αρνοκούρου

Τα ροζιασμένα χέρια της έδειχναν την τίμια δούλεψή της, ενώ το πρόσωπό της μαρτυρούσε την εργατικότητά της. Δεν είδε ποτέ αισθητική περιποίηση και δεν γνώρισε φκιασίδι. Το μόνο χάδι που ένιωσε στο τίμιο πρόσωπό της, ήταν η ψύχρα του βοριά και το θερμό φιλί του ήλιου.

Πολλοί λένε πως καίτοι η μάνα τους πέθανε σε βαθιά γεράματα και οι ίδιοι ήσαν αρκετά μεγάλοι άνθρωποι, δεν την είδαν ποτέ να κοιμάται! Μα πώς να την δουν, αφού εκείνη, όταν η οικογένεια το βράδυ έπεφτε να κοιμηθεί, είχε ακόμη ένα σωρό δουλειές να κάνει και πάλι για να είναι όλα έτοιμα το πρωί ξύπναγε «από τη μαύρη νύχτα».

Η γυναίκα των παλαιών εποχών ήταν ο μεγάλος αφανής ήρωας, που κρατούσε σε ευστάθεια και ισορροπία το θεσμό της οικογένειας και διαιώνιζε την παράδοση, διατηρούσε την αλληλοαφοσίωση των συζύγων και σαν μάνα τοποθέτησε τον εαυτόν της σε περίοπτη θέση αποθέωσης από τους απογόνους της.

Πολύ σωστά δε λένε, ότι η μάνα είναι εκείνη που μπορεί να πάρει τη θέση όλων των άλλων, αλλά κανένας δεν μπορεί να πάρει τη θέση τη δική της.

Η μάνα είναι ο χτύπος της καρδιάς μέσα στο σπιτικό. Χωρίς αυτήν, είναι σαν να έπαψε η καρδιά να πάλλεται. Όλοι ξέρουν πως μια καλή μάνα προσφέρει στα παιδιά της την αίσθηση της εμπιστοσύνης και της σταθερότητας. Είναι οι γη τους, είναι ο άνθρωπος στον οποίο μπορούν να βασίζονται για όλα τα σπουδαία πράγματα.

Καθοδηγεί με την αγάπη της τα παιδικά χρόνια. Κρατάει την νιότη αγνή και τίμια με τη γλυκιά της κυριαρχία. Όσο για την ώριμη ηλικία και αυτή ακόμα αποδέχεται την εξουσιαστική της επίδραση που πλάθει μέχρι την ύστατη ώρα χαρακτήρες. Μητέρα είναι ο τίτλος του ύψιστου αξιώματος της γυναίκας. Υποφέρει και στερείται για να ικανοποιήσει, λυπάται για να συμμορφώσει, χαίρεται για να χαροποιήσει.

Αυτή μόνη κρατεί την πνευματική σμίλη στα χέρια της για να λαξεύσει χαρακτήρες, χαρίζοντας διπλή ζωή της ύπαρξης και του πνεύματος.

Ανυπολόγιστη η ψυχική της αντοχή! Για το παιδί της δυνατή σαν γίγαντας όταν αυτό κινδυνεύει, τρυφερή σαν άνοιξη όταν το παρηγορεί! Καταφύγιο η αγκαλιά της, ελπίδα το βλέμμα της, θάρρος το χαμόγελό της! Η μητέρα είναι ένα θαύμα, γιατί η μητρότητα περιλαμβάνει τις ευγενέστερες ανθρώπινες εκδηλώσεις: την αγάπη, την προσφορά, τη θυσία, την αυταπάρνηση, το ολοκληρωτικό δόσιμο στο καθήκον.

Υπάρχει άραγε ανθρώπινο πλάσμα σε αυτόν τον κόσμο που να προκαλεί τέτοια αισθήματα συμπάθειας, στοργής, αγάπης αλλά και λατρείας, όσο η μάνα;

Είναι ο κυρίαρχος παράγων της οικογενειακής συνοχής. Ο κυματοθραύστης των οικογενειακών κρίσεων και προβλημάτων, η απαντοχή του συζύγου, το καταφύγιο και η ασπίδα των παιδιών.

Γι αυτό ας γυρίζει ο νους μας σε αυτήν που μας γέννησε, που μας μεγάλωσε, ας απευθύνουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στη μάνα, ας αναγνωρίσουμε έστω και αργά τους κόπους και τις θυσίες της, τα καρδιοχτύπια της και την έννοια της σε κάθε φάση της ζωής μας, προτού μας φύγει και την χάσουμε ήσυχα και αθόρυβα, αφήνοντας τα «σ’ αγαπώ και σ’ ευχαριστώ» αχρείαστα και ανείπωτα για πάντα.

Σημ: Το παραπάνω υλικό δόθηκε από το Λεωνίδα Γ. Θεοχάρη.

Ο Δωριέας Δωρίου έχασε την άνοδο στην Α΄ τοπική

Ένας αμυντικός παίκτης έμελλε να κρίνει το μπαράζ ανόδου στην Α’ τοπική που έγινε χθες το απόγευμα στο γήπεδο της Σπερχογείας: Ο Άρης Θωμόπουλος με δύο γκολ οδήγησε τον Πατίστα στη νίκη με 3-1 επί του Δωρίου και συνάμα στην Α’ τοπική.
Το γκολ που έκρινε την αναμέτρηση σημειώθηκε στο 85’ όταν ο 34χρονος αμυντικός είχε την έμπνευση να σουτάρει με δύναμη λίγο κάτω από τον χώρο του κέντρου στέλνοντας την μπάλα στο δεξί “Γ” του Παντελή που ήταν εκτός θέσης.
Σε εκείνο το σημείο έγινε το 1-2 για τον Πατίστα και απλά ο νεαρός Πουλάκος στο τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων έβαλε το... κερασάκι στην τούρτα πετυχαίνοντας και τρίτο γκολ. Έτσι η ομάδα των Αργύρη Λιάππα και Μιχάλη Γεωργιόπουλου επέστρεψε στην πρώτη κατηγορία μετά από δύο χρόνια απουσίας.
Η νίκη πάντως της καλαματιανής ομάδας δεν ήρθε καθόλου εύκολα και γενικώς το χθεσινό παιχνίδι ήταν νευρικό και είχε ορισμένες αμφισβητούμενες φάσεις.
Μόλις στο 20ό δευτερόλεπτο ο Σεργιάτος κέρδισε πέναλτι από τον Αλεξόπουλο και ο Θωμόπουλος ήταν εύστοχος από τα 11 βήματα και άνοιξε το σκορ.
Η φάση αυτή προκάλεσε τις έντονες διαμαρτυρίες των παικτών και του πάγκου του Δωριέα που υποστήριξαν πως ο Σεργιάτος τη στιγμή που πήρε την μπάλα ήταν σε θέση οφσάιντ και δίχως να είμαστε κατηγορηματικοί, ίσως να είχαν δίκιο.
Επίσης αμφιβολία υπήρξε και για το αν η καθαρή ανατροπή έγινε έξω ή μέσα στην μεγάλη περιοχή, όμως φαίνεται πως έγινε ακριβώς πάνω στη γραμμή που είναι μέρος της περιοχής. Από εκείνο το σημείο το παιχνίδι “χάλασε” με τους παίκτες του Δωρίου να είναι προκατειλημμένοι για κάθε σφύριγμα του διαιτητή Κωνσταντινέα. Εν τέλει στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου έφτασαν στην ισοφάριση με πέναλτι του Αναστασόπουλου, όμως προδόθηκαν από το λάθος του τερματοφύλακά τους στο δεύτερο γκολ.
Το γήπεδο της Σπερχογείας ήταν κατάμεστο από πολλούς φιλάθλους, με τους φίλους του Δωριέα να είναι περισσότεροι και να έχουν κερδίσει τη “μάχη” της εξέδρας. Υπολογίζεται ότι 400 περίπου φίλαθλοι βρέθηκαν χθες στο γήπεδο και παρακολούθησαν έναν συναρπαστικό αγώνα.
Ο διαιτητής Κωνσταντινέας δεν απέφυγε τα λάθη σε ένα πράγματι δύσκολο παιχνίδι με εκατέρωθεν διαμαρτυρίες από το πρώτο δευτερόλεπτο.
Ο πρώτος βοηθός Κυριακόπουλος ελέγχεται για τη φάση του πρώτου λεπτού και για το αν ήταν οφσάιντ ο Σεργιάτος πριν ανατραπεί.
ΔΩΡΙΟ: Παντελής, Αλεξόπουλος, Τσιαμπούρης (85’ Σταυρόπουλος), Νάκος (36’ Εμμανουήλ), Γκότσης, Αναστασόπουλος, Βεσέλης, Γκρίτζαλης, Γεωργακόπουλος, Καραμπάγιας (86’ λ.τρ. Καραντζιάς), Σταματογιαννόπουλος.
ΑΟΠΚ ΠΑΤΙΣΤΑ: Χαντζής, Δαμουράς (86’ Πουλάκος), Σεργιάτος, Κακαλέτρης (46’ Μπίζος), Σαραντόπουλος, Θωμόπουλος, Κωστέας (70’ Κοζομπόλης), Μαρκόπουλος, Μπούνας, Παπουτσής,Ζωγόπουλος.

Πηγή: Ελευθερία

Το αρβανίτικο τραγούδι στα Σουλιμοχώρια

Το νοτιοδυτικό αρβανίτικο τραγούδι εντάσσεται στις μουσικές εκφράσεις των κατά τόπους περιοχών της νοτίου Ελλάδος. Τα τραγούδια είναι κυκλαδίτικα για τους Αρβανίτες της Άνδρου, σχεδόν κυκλαδίτικα ή ευβοϊκά στην Καρυστία. Στην Αττική βρίσκουμε το ιδιαίτερο τοπικό ύφος από τα Μεσόγεια μέχρι βόρεια του νομού, το οποίο βαθμιαία μεταβάλλεται σε Ρουμελιώτικο, εκεί που τελειώνει η Αρβανιτοφωνία (λίγο πέρα από τη Λειβαδιά). Στο Μοριά συναντούμε ένα ύφος σαφώς Πελοποννησιακό (Κορινθία, Αργολίδα), με αποχρώσεις παλαιότατες στα Σουλιμοχώρια της Τριφυλίας, όπου κυριαρχούν τα καθιστικά τραγούδια, κοινά με τα ελληνόγλωσσα χωριά της περιοχής.

Τα τραγούδια που γνωρίζουμε ως τώρα είναι ως επί το πλείστον ερωτικά και τραγούδια γάμου. Υπάρχουν επίσης τραγούδια της δουλειάς, σκωπτικά, αποκριάτικα και μοιρολόγια Απουσιάζουν τελείως τα κλέφτικα, πλην ενός στα Βίλια και ενός ακόμα στη Σαλαμίνα που αναφέρεται στη μάχη της Αράχοβας το 1824.

Τα τραγούδια αυτών των περιοχών παλιότερα παιζόντουσαν με πίπιζα ή φλογέρα και νταούλι. Μετά το 1830, η δημοτική κομπανία περιλάμβανε κλαρίνο, βιολί, λαούτο και σαντούρι.

Από την εποχή του Αλή Πασά και πιο μετά, την εποχή του Όθωνα, είχε αρχίσει η συστηματική μεταγλώττιση των αρβανίτικων τραγουδιών στα Ελληνικά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε γινόταν και το αντίθετο, σε μικρότερη κλίμακα όμως, απ' όσο γνωρίζουμε ως τώρα.

Ο τραγουδιστής Γιώργος Παπασιδέρης, Αρβανίτης από την Κούλουρη (Σαλαμίνα), ηχογράφησε, πρώτος αυτός, το 1932-35 επτά αρβανίτικα τραγούδια σε δίσκους 78 στρ. Ο ίδιος και η Γεωργία Μηττάκη, επίσης Αρβανίτισσα από τον Αυλώνα (Κακοσάλεσι) Αττικής, κυκλοφόρησε σε δίσκους αρβανίτικα τραγούδια μεταφρασμένα στα Ελληνικά. Μεταπολεμικά, αρκετοί επαγγελματίες τραγουδιστές που ήταν Αρβανίτες και ήξεραν τη γλώσσα, τραγούδησαν σε δίσκους εμπορίου αρβανίτικα τραγούδια.

Τα Αρβανίτικα τραγούδια τραγουδιόνταν στα Σουλιμοχώρια κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, αλλά και πολύ αργότερα και μέχρι πριν λίγα χρόνια.

Από το βιβλίο του Θανάση Μωραΐτη «Ανθολογία Αρβανίτικων τραγουδιών της Ελλάδας», τα παρακάτω τρία τραγούδια, τα οποία – όπως μας πληροφορεί – του τα τραγούδησαν, ο Βασίλης Ανδριόπουλος και η Ευαγγελία Ανδριοπούλου, οι οποίοι είχαν καταγωγή από το Σουλιμά:

ΑΝΤΕ ΝΤΑΡΑ ΝΤ΄ΑΤΟ ΛΑΚΑ

Άντε ντάρα ντ’ άτο λάκα, γιάν λιούλιε γιαν ντάρδα, γιάν βάσαζ τ μπάρδα. Κζ κζ Σουλιμέσσα, τσσ τ μπούκουρα Βλιακέσσα, ζοστρ κούκιε εδέ Ψαριέσσα.

(Απόδοση στα Ελληνικά):

Κάτω εκεί στους κάμπους, είναι λουλούδια και αχλαδιές, είναι κοπέλες κάτασπρες. Λυγερές εκείνες του Σουλιμά, όμορφες αυτές από το Βλάκα, κόκκινες ζώνες φορούν αυτές από το Ψάρι.

Το τραγούδι αυτό επαινούσε τις κοπέλες των χωριών Σουλιμά, Βλάκα (Χρυσοχώρι) και Ψάρι.

ΤΣΣ Μ ΒΖΖΝΤΟΝ

Τσσ μ βζζντόν μόι άμιρε, μόι μότρ μόι γκιτόνε; Τσσ γιάμ σμούρε ντο τ βντες, τ μπάρ λεβεντίν, τρ γκόνι σίλνι νι γιατρό, γιατρό τ μσσρόνι.

(Απόδοση στα Ελληνικά):

Τι με κοιτάζεις άμοιρη, γειτόνισσα κι αδελφή μου; Είμαι άρρωστος, θα πεθάνω, θα χάσω τη λεβεντιά μου. Στείλτε να φέρουν ένα γιατρό, να μου γιάνει την πληγή.

Το τραγούδι αυτό το τραγουδούσαν για μοναχικούς, άρρωστους κι απελπισμένους ανθρώπους.

ΑΙ Τ ΒΕΜΙ ΛΙΕΝΖ

Άι τ βέμι μορέ Λιένζ, Λιένζ τι ε μπούκουρ, τσσ γιε πρ τ πούθουρ. Άι τ βέμι ντε ιτ΄ατ, πρ τ σσομ τσσ ο ν’ α γιάπ. Άι τ βέμι ντε γιότ’ μ, πρ τ σσομ τσσ ντο μπιμ.

(Απόδοση στα Ελληνικά):

Άντε να πάμε Ελενίτσα μου, Ελενίτσα που είσαι όμορφη και μόνο για φίλημα. Άντε να πάμε στον πατέρα σου, να δούμε τι προίκα θα μας δώσει. Άντε να πάμε στη μητέρα σου, να δούμε τι θα κάνουμε.

Ερωτικό τραγούδι, που τραγουδούσαν στα Σουλιμοχώρια και κυρίως στο χωριό Βλάκα (Χρυσοχώρι).

Πηγή: Βιβλίο «ΣΟΥΛΙΜΟΧΩΡΙΑ-ΝΤΡΕΔΕΣ ΟΙ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Ιστορική αναδρομή – Λαογραφικές αναμνήσεις», βιβλίο του Θανάση Μωραΐτη με τίτλο "Αρβανίτικα Τραγούδια απ' όλη την Ελλάδα". Στο βίντεο που είναι επιμέλεια του anodorio.blogspot.com τραγουδάει ο Γιώργος Παπασιδέρης.

Το τελικό σχέδιο Καλλικράτης στη βουλή - Αλλαγή στο Δήμο Οιχαλίας

ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ 6 ΔΗΜΟΙ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ "ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ" ΠΟΥ ΚΑΤΑΤΕΘΗΚΕ ΠΡΙΝ ΛΙΓΟ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ:

1. Δήμος Καλαμάτας με έδρα την Καλαμάτα αποτελούμενος από τους δήμους α. Άριος β. Θουρίας γ. Καλαμάτας και δ. Αρφαρών οι οποίοι καταργούνται.

2. Δήμος Μεσσήνης με έδρα τη Μεσσήνη αποτελούμενος από τους δήμους α. Αιπείας β. Ανδρούσας γ. Αριστομένους δ. Βουφράδων ε. Ιθώμης στ. Μεσσήνης ζ. Πεταλιδίου και την κοινότητα Τρικόρφου, οι οποίοι καταργούνται.

3. Δήμος Πύλου – Νέστορος με έδρα τη Πύλο αποτελούμενος από τους δήμους α. Κορώνης β. Μεθώνης γ. Παπαφλέσσα δ. Πύλου ε. Νέστορος και στ. Χιλιοχωρίων, οι οποίοι καταργούνται.

4. Δήμος Τριφυλίας με έδρα την Κυπαρισσία αποτελούμενος από τους δήμους α. Αετού β. Αυλώνος γ. Γαργαλιάνων δ. Κυπαρισσίας ε. Φιλιατρών και την κοινότητα Τριπύλας, οι οποίοι καταργούνται.

5. Δήμος Οιχαλίας με έδρα τον Μελιγαλά αποτελούμενος από τους δήμους α. Ανδανίας β. Δωρίου γ. Είρας δ. Μελιγαλά και ε. Οιχαλίας, οι οποίοι καταργούνται.
6. Δήμος Μεσσηνιακής Μάνης με έδρα την Καρδαμύλη αποτελούμενος από τους δήμους α. Αβίας και β. Λεύκτρου, οι οποίοι καταργούνται.
Ο δήμος Μεσσηνιακής Μάνης χαρακτηρίζεται ως ορεινός.

Δώριο (Κάτω Σουλιμά)

Το Δώριο είναι ένα από τα κεφαλοχώρια της ορεινής Τριφυλίας (υψ. 170 μ. κάτ. 1.139). Βρίσκεται στο βόρειο τμήμα του νομού Μεσσηνίας, στην πρώην επαρχία Τριφυλίας, στην κοιλάδα του Σουλιμά, 44 χλμ. ΒΔ της Καλαμάτας. Αποτελούσε μέχρι το 2010 έδρα του ομώνυμου δήμου. Η παλιά ονομασία του ήταν Κάτω Σουλιμά.

Η ιστορία του δεν είναι παλαιά, αφού δημιουργήθηκε το έτος 1900 από κατοίκους κυρίως του Σουλιμά και άλλων γειτονικών χωριών, οι οποίοι επέλεξαν την τοποθεσία αυτή επειδή εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους. Χάρη στην προνομιούχο αυτή θέση του το Δώριο σημείωσε αλματώδη πρόοδο, ώστε σήμερα να είναι ένα από τα πλέον αξιόλογα κεφαλοχώρια του νομού μας και να αποτελεί κέντρο μεγάλης εμπορικής και οικονομικής δραστηριότητας.

Το όνομα «Δώριον» κατά την αρχαιότητα αναφερόταν σαν πολιτεία και σαν βουνό. Βρισκόταν ανάμεσα στα χωριά Βασιλικό - Κόκλα - και Μάλθη.
Η πρώτη αναφορά στο Δώριο γίνεται από τον Όμηρο στην Ιλιάδα. Εκεί στη ραψωδία Β 591-602, στον κατάλογο των καραβιών, αναφέρει το Δώριο μαζί με τις άλλες πόλεις που αποτελούσαν την επικράτεια του Νέστορα. Όλες μαζί έστειλαν στην Τροία 90 καράβια. Στο Δώριο όμως στέκεται περισσότερο ο Όμηρος, για να αναφέρει ένα σχετικό μύθο: ο ποιητής Θάμυρις, θρακικής καταγωγής, καθώς ερχόταν από την Οιχαλία, καυχήθηκε ότι με το τραγούδι του θα νικούσε ακόμη και τις Μούσες. Όμως εκείνες τον τιμώρησαν αφαιρώντας του την τέχνη του τραγουδιού και της κιθάρας και από εκδίκηση τον τύφλωσαν.

Κατά τον Παυσανία, ο Θάμυρις έχασε την όρασή του στο Δώριο από αρρώστια, πράγμα που αργότερα έπαθε και ο Όμηρος. Βέβαια ο Θάμυρις που είχε μεταβεί στο Δώριο για να διδαχθεί εκεί ένα ονομαστό επιτόπιο μουσικό ρυθμό, εγκατέλειψε το τραγούδι εξαιτίας του κακού που τον βρήκε. Από την άλλη, ο Όμηρος συνέθετε πάντοτε ποιήματα, χωρίς να καμφθεί από τη συμφορά.

Ο αρχαίος ιστορικός και γεωγράφος Στράβωνας (67 π.Χ. - 23 μ.Χ.) μας λέει ότι στην εποχή του, το Δώριο σωζόταν σαν μακρινή ανάμνηση. Άλλοι ονόμαζαν Δώριο κάποιο βουνό, άλλοι πεδιάδα.

Ενάμιση αιώνα περίπου μετά τον Στράβωνα, ο Παυσανίας περιηγείται την Ελλάδα. Φτάνει στην Ιθώμη, την αρχαία Μεσσήνη κι από εκεί συνεχίζει βόρεια… Αντιγράφουμε τη μετάφραση του Νίκου Παπαχατζή (Παυσανίου, Ελλάδος Περιήγησις, Μεσσηνιακά-Ηλειακά): «Στο δρόμο από την Ανδανία προς τις Κυπαρισσίες βρίσκεται η λεγόμενη Πολίχνη και τα ποτάμια Ηλέκτρα και Κοίος… Αφού περάσει κανείς την Ηλέκτρα έχει μια πηγή ονομαζόμενη Αχαΐα και ερείπια από την πόλη Δώριο».

Περί το 1100 π.Χ. το Δώριο κυριεύτηκε από τους Δωριείς, ύστερα από ισχυρή αντίσταση και πολύχρονη πολιορκία, κατά την οποία σκοτώθηκε και ο τελευταίος ηγεμόνας του Ανδρόπομπος, που ήταν γόνος από το γένος των Νηλειδών της Πύλου και καταστράφηκε ολοκληρωτικά. Έκτοτε έπαυσε να διαδραματίζει οποιοδήποτε ρόλο στα πράγματα της Πελοποννήσου και στη θέση του φαίνεται ότι αναπτύχθηκε η πόλη της Κυπαρισσίας.

Πολλούς αιώνες αργότερα, γύρω στο 370 π.Χ., το κατεστραμμένο Δώριο ένεκα της στρατηγικής του θέσης, επανακτίσθηκε από το Θηβαίο στρατηγό και πολιτικό Επαμεινώνδα, στα πλαίσια της ακολουθούμενης από μέρους του πολιτικής της Μεσσηνιακής παλινόρθωσης, αλλά σε άλλη θέση δυτικότερα και όχι μακριά από τη Μάλθη. Αλλά και το Δώριο του Επαμεινώνδα δεν είχε καλύτερη τύχη από το Ομηρικό Δώριο και δύο περίπου αιώνες αργότερα καταστράφηκε και πάλι, το πιθανότερο από ισχυρό σεισμό και τα ερείπιά του τα συνάντησε το 158 μ.Χ. ο Παυσανίας στο έργο του «Μεσσηνιακά και Ηλειακά».

Το λόφο της Μάλθης ανάσκαψε συστηματικά από το 1927 ο Σουηδός αρχαιολόγος N. Valmin. Βασιζόμενος και στην περιήγηση του Παυσανία, ταύτισε τα ερείπια της προϊστορικής ακρόπολης που βρήκε εκεί με το Ομηρικό Δώριο και το Δώριο του Παυσανία.

Στο Δώριο βρίσκεται μία ιστορική τοποθεσία που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της πατρίδας μας, τα Γουβαλάρια. Εκεί στις 28 Μαΐου 1828 οι Ντρέδες μετά από μία μάχη έντεκα (11) ωρών ανάγκασαν τον Ιμπραήμ σε μια ταπεινωτική ήττα με μεγάλες απώλειες που είχε σαν αποτέλεσμα την αναχώρησή του από τη Μεσσηνία και την Ελλάδα. Έτσι γράφτηκε το τέλος της βάρβαρης επιδρομής του στην Πελοπόννησο, που προξένησε τόσες καταστροφές, λεηλασίες, αιχμαλωσίες και πολλές φορές έφερε την Επανάσταση σε αδιέξοδο με κίνδυνο να καταρρεύσει.

Το σημερινό Δώριο είναι κληρονόμος της ένδοξης ιστορίας του Σουλιμά, αφού οι πρώτοι οικιστές του ήταν Σουλιμαίοι. Οι πρώτες οικογένειες οι οποίες εγκαταστάθηκαν και ίδρυσαν το Δώριο είναι οι Φωτοπουλαίοι, από το Σουλιμά, οι οποίοι βοήθησαν στην αξιοποίηση και ανάπτυξή του. Από το Ψάρι ήρθε και εγκαταστάθηκε στο νεοϊδρυθέν Δώριο η οικογένεια Παύλου Παπαδόγιαννη, η οποία ασχολήθηκε με το εμπόριο και την τοπική αυτοδιοίκηση. Μετά το κάψιμο του Αετού (11-9-1943) από τους Γερμανούς, ήρθαν και εγκαταστάθηκαν πολλοί Αετοβουναίοι, Σουλιμαίοι και Κλεσουραίοι.

Το έτος 1924 (ΦΕΚ 65/1924) μετονομάζεται από Κάτω Σουλιμά σε Δώριο και περιλαμβάνει τους οικισμούς: Αγ. Γεωργίου, Αγ. Αθανασίου (Τακαίικα), Αγ. Πέτρου (Γουβαλαρίων), Ελαιοχωρίου (Ράχη Τσώρη), Πεύκης (Κατσαμπανέικα), Πυργάκι (Ράχη Σκέφερη) και Τραγάνας. Οι οικισμοί αυτοί, πλην Δωρίου, αποτέλεσαν ιδιαίτερη κοινότητα, με έδρα τον Άγιο Γεώργιο, από 23 Σεπτεμβρίου 1927 έως 21 Σεπτεμβρίου 1939.
Με το γνωστό σχέδιο "ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ", το έτος 1998, το Δώριο γίνεται έδρα του Δήμου Δωρίου που περιλαμβάνει τα Δημοτικά Διαμερίσματα: Δωρίου, Άνω Δωρίου, Βασιλικού, Κόκλας, Κούβελα, Μάλθης, Χαλκιά, Χρυσοχωρίου και Ψαρίου.

Την 1-1-2011 με το σχέδιο "ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ", ο Δήμος Δωρίου καταργείται και το Δώριο γίνεται κοινότητα και υπάγεται στο νεοσύστατο Δήμο Οιχαλίας.

Στην τοπική Κοινότητα Δωρίου ανήκουν: το Δώριο (1.139 κάτ.), ο Άγιος Γεώργιος (131 κάτ.), ο Άγιος Πέτρος (34 κάτ.), η Αμφιθέα (12 κάτ.) και η Κάτω Αμφιθέα (100 κάτ.).
Στις διάφορες απογραφές το Δώριο παρουσιάζει την εξής πληθυσμιακή εξέλιξη:
Έτος 1920 κάτ. 679, έτος 1928 κάτ. 306, έτος 1940 κάτ. 590, έτος 1951 κάτ. 975, έτος 1961 κάτ. 833, έτος 1971 κάτ. 950, έτος 1981 κάτ. 1257, έτος 1991 κάτ. 1368, έτος 2001 κάτ. 1139, έτος 2011 κάτ. 915.
Η εξέλιξή του υπερέβη κάθε προσδοκία. Πόλος έλξης η σιδηροδρομική γραμμή που ένωνε και ενώνει την Κυπαρισσία με την Καλαμάτα. Ήθελαν οι άνθρωποι να πατήσουν και λίγο κάμπο και να καλλιεργήσουν λίγο τόπο χωρίς πέτρες.

Έχει τακτική συγκοινωνία, πολλά καταστήματα, σιδηροδρομικό σταθμό, ταχυδρομείο, τράπεζα, φαρμακεία, συμβολαιογραφείο, υποθηκοφυλακείο, ειρηνοδικείο, σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που εξυπηρετούν τους κατοίκους του Δωρίου, αλλά και τους κατοίκους όλων των άλλων χωριών. Για τις θρησκευτικές ανάγκες των φιλόθρησκων κατοίκων του έχει τον Ιερό Ναό των Αγίων Κων/νου και Ελένης.

Το Δώριο έχει άριστη ρυμοτομία, πολύ ωραία πλατεία που ανακατασκευάστηκε τελευταία, θαυμάσιο σύστημα ύδρευσης και καθαριότητας και δρόμους σε πολύ καλή κατάσταση. Πληρεί όλες τις προϋποθέσεις για να είναι ευχάριστη και άνετη η διαμονή των κατοίκων του. Η συγκοινωνία του διεξάγεται σιδηροδρομικά και με λεωφορεία τόσο προς την Κυπαρισσία και την πρωτεύουσα του νομού μας Καλαμάτα όσο και προς την Αθήνα.

Οι κάτοικοι του Δωρίου ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Η περιοχή του Δωρίου περιλαμβάνει ποικίλες καλλιέργειες, όπως ελιές, αμπέλια, συκιές, σιτάρια, καλαμπόκια και φιστίκια. Η τεράστια αγροτική έκταση χρειάζεται χέρια δουλευταράδων για να καλλιεργηθεί και να αξιοποιηθεί, που δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχουν.

Τα ήθη των κατοίκων είναι αγνά και αυστηρά και τα αναφερόμενα στα θρησκευτικά, πνευματικά, οικογενειακά και κοινωνικά έθιμα έχουν αποκλειστικά εθνικό χαρακτήρα. Οι γιορτές, τα πανηγύρια, οι γάμοι, οι χοροί, οι παροιμίες και τα παντός είδους τραγούδια τους, είναι τα ίδια με των γειτονικών χωριών. Πηγές: α) Λεωνίδας Γ. Θεοχάρης, β) Ιστολόγιο Γυμνασίου Δωρίου, γ)  Αρχεία περί συστάσεως και εξελίξεως των δήμων και κοινοτήτων 1836-1939 και διοικητικής διαιρέσεως του κράτους δ) Εγκυκλοπαίδεια «ΔΟΜΗ». Το βίντεο παρουσίαση είναι επιμέλεια του anodorio.blogspot.gr

Ο Δήμος Δωρίου έχει το μεγαλύτερο πληθυσμό από τους άλλους Δήμους που ίσως αποτελέσουν το νέο Δήμο Οιχαλίας

ΟΙ ΔΗΜΟΙ ΠΟΥ ΠΙΘΑΝΟΝ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΟΥΝ ΤΟ ΝΕΟ ΔΗΜΟ ΟΙΧΑΛΙΑΣ ΜΕ ΕΔΡΑ ΤΟ ΜΕΛΙΓΑΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΛΗΘΥΣΜΟΙ ΤΩΝ.

Ανδανίας ....................................3.084

Αρφαρών ...................................3.212

Δωρίου .......................................4.069

Είρας ..............................................997

Μελιγαλά ....................................4.040

Οιχαλίας .....................................2.797

ΑΡΙΘΜΟΣ ΜΕΛΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΝΕΟΥ ΔΗΜΟΥ

ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ....................ΜΕΛΗ Δ.Σ.

10.001 - 30.000........................25

Στο παραπάνω πίνακα φαίνεται ο Δήμος Δωρίου να έχει το μεγαλύτερο πληθυσμό από όλους τους άλλους Δήμους, κατά την απογραφή του έτους 2001.

Η επιλογή όμως της έδρας του νέου Δήμου δεν είναι το Δώριο αλλά ο Μελιγαλάς, ίσως λόγω της γεωγραφικής του θέσης;