Αφιέρωμα στον Κανέλλο Ντόντο του Αριστείδη (1898-1986)

Κανέλλος Ντόντος του Αριστείδη (1898-1986), με καταγωγή από τον Άγιο Γεώργιο Δωρίου - Μεσσηνίας (παππούς μου).

Το 1919 σε ηλικία 21 ετών κλήθηκε να καταταγεί στο ιππικό λαμβάνοντας την ειδικότητα ‘’χειριστής πολυβόλου’’. Εν συνεχεία το ίδιο έτος μετακινήθηκε με τη Μονάδα του στη Μικρά Ασία όπου έλαβε μέρος σε όλες τις μεγάλες μάχες, Προύσα, Ουσάκ, Αφιόν Καραχισάρ, Εσκί Σεχίρ, Κιουτάχεια, Μάχη Σαγγάριου, ενώ με την Ταξιαρχία Ιππικού όπου ανήκε διέσχισε και την περιβόητη ‘’Αλμυρή Έρημο’’.

Σε όλες τις μάχες διακρίθηκε και επέδειξε ιδιαίτερο θάρρος και γενναιότητα, αφού εκ φύσεως, αλλά και λόγω καταγωγής από την περιοχή του Δωρίου Μεσσηνίας της επαρχίας Τριφυλίας με τα γονίδια των ‘’Ντρέδων’’ ήταν επόμενο να διακριθεί για τη μαχητικότητά του (Οι γνωστοί ‘’Ντρεδες’’ κάτοικοι της Τριφυλίας είναι αυτοί που τον 14ο αιώνα -το 1380 περίπου- σαράντα οικογένειες κατέβηκαν από την Ήπειρο και εγκαταστάθηκαν στους ορεινούς όγκους του Δωρίου και του Αυλώνα στην περιοχή της Τριφυλίας, προκειμένου να χρησιμεύσουν ως συνοριοφύλακες του Δεσποτάτου, και να ενισχύσουν τον Βυζαντινό στρατό έναντι των Φράγκων, ήταν Έλληνες Αρβανίτες και κατάγονταν από τους πανάρχαιους Ιλλυριούς Έλληνες της Ηπείρου, οι οποίοι ήταν Χριστιανοί Ορθόδοξοι και είχαν ελληνική εθνική συνείδηση, και άριστοι πολεμιστές).

Πιο συγκεκριμένα ο Κανέλλος Ντόντος στη Μάχη του Εσκί Σεχίρ ως χειριστής πολυβόλου καθόλη τη διάρκεια της μάχης ‘’κατανάλωσε’’ πάνω από 10.000 χιλιάδες φυσίγγια, με αποτέλεσμα η δεξιά παλάμη του χεριού του να πάθει αγκύλωση, ενώ τραυματίστηκε και στη δεξιά γάμπα. Επίσης στην επίθεση ως Ιππέας στη μάχη του Σαγγάριου, και ενώ κινούνταν έφιππος και επιτιθέμενος κατά των Τούρκων, πυρά Τούρκων σκότωσαν το άλογό του, και κατάφερε εν κινήσει να μεταπηδήσει σε άλογο που έτρεχε παράπλευρα από αυτόν χωρίς αναβάτη, καθώς ο αναβάτης του είχε σκοτωθεί, και έτσι κατάφερε να συνεχίσει έφιππος την επέλαση. 

Με την επιστροφή στην Ελλάδα το 1922 προήχθη στον βαθμό του Λοχία και υπηρέτησε για ακόμη ένα έτος ως εκπαιδευτής, και το 1923 απολύθηκε από τον Ελληνικό Στρατό συμπληρώνοντας πέντε έτη στρατιωτικής θητείας.

Κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου, αν και ήταν παντρεμένος με πέντε ανήλικα παιδιά, κλήθηκε ως έφεδρος Ανθυπασπιστής να υπηρετήσει, και ενώ είχε τη δυνατότητα να λάβει απαλλαγή ως προστάτης, αυτός επέλεξε να καταταγεί. Μετατέθηκε στη Βόρειο Ήπειρο όπου και τραυματίστηκε από έκρηξη όλμου στο δεξί πόδι στους Άγιους Σαράντα, και μετά τη νοσηλεία του στα Ιωάννινα και την ανάρρωσή του, αποστρατεύθηκε, επιστρέφοντας στην οικογένεια του.

Κατά την περίοδο της Κατοχής συμμετείχε και πάλι ενεργά στην Εθνική Αντίσταση κατά την περίοδο 1942-1944 στην περιοχή του Ν. Μεσσηνίας Πελοποννήσου, μέσα από την αντιστασιακή οργάνωση ‘’Ελληνικός Στρατός’’ ως σύνδεσμος, αγγελιοφόρος και μεταφορέας πυρομαχικών, με επικεφαλής τον τότε Ανθυπολοχαγό Ντάβο Ιωάννη (μετέπειτα Α\ΓΕΕΘΑ), όπου η δράση του μνημονεύεται στην τρίτομη έκδοση με τον τίτλο ''Εθνική Αντίσταση 1941-1945'' του συγγραφέα Κοσμά Αντωνόπουλου, όπου το τρίτομο αυτό έργο τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών το 1964. 

Τέλος κατά την περίοδο του συμμοριτοπολέμου (1946-1949) συμμετείχε ως έφεδρος Ανθυπασπιστής και έδρασε ως επικεφαλής Λόχου των ‘’Τ.Ε.Α.’’ σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις κατά των συμμοριτών του ‘’ΔΣΕ’’.

Κανέλλος Ντόντος του Σωτηρίου (εγγονός)