Περίπτερον ΚΟΝΤΟΥ - Τέλος εποχής (1949-2018)

Στο πέρασμα των 70 χρόνων...Εκεί που κούρνιασαν τα βήματά μας! Οι πραμάτειες έχουν τελειωμό...Δεν πουλάμε πια...Τελειώσαμε!!! Πω πω τι έπαθα ο δόλιος μέσα στην κοινωνία. Και όμως πήρα και «εύφημον μνεία» για ζήλον και εργασία. Δημόσιος υπάλληλος δεν έγινα, δουλευταράς γενναίος υπήρξα, στην κοινωνία πρόσφερα γλυκά, αθώα, απλόχερα για χάρη όλων μας. Κοντά σου κάμποσους χρόνους έζησα με τα προβλήματά σου, βουβά και παγωμένα ζητήσανε μια λύση μέσα στην καρδιά σου. Στην χαμοκέλα τα όνειρα μείνανε βουβά κι όμως γίναμε όλοι μας ταξιδευτές στη σκέψη.

Αποκαμωμένος πια αποσύρθηκα! Τί θα λαχταρώ στη ζωή πιότερο Θεέ μου; Να ’ναι ο ήλιος λαμπρός, τα όνειρα με ελπίδες, να μη γκριζάρει ο ουρανός. Και οι νέοι στα σκαλοπάτια της ζωής με προσοχή να ανέβουν! Έρανα μύρα στην καρδιά πίκρα να μη στεριώσει!
Ο Νικόλαος Κόντος του Παναγιώτη, πολεμιστής και ανάπηρος του αλβανικού πολέμου, τον παγωμένο χειμώνα του 1940 «άφησε» το δεξί του πόδι στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου. Η πατρίδα ως είχε χρέος του παραχώρησε άδεια περιπτέρου στο Δώριο ως προς τα ζειν. Έτσι ξεκινάει κι η λειτουργία του περιπτέρου τοποθετημένο στην πλατεία του χωριού μας δίπλα στο καφενείο του Ανδρέα Τάκη.
Τα πρώτα είδη προς πώληση ήταν τα χύμα τσιγάρα κι αργότερα σε πακέτα. Καρέλια, Παπαστράτος, Αγρινίου, Σέρτικα Λαμίας, Παλλάς, OLD NAVY με το καραβάκι, ASTOR κ.α. Γύρω στο 1969 τα ανίψια του μπάρμπα-Νίκου Πάνος και Γιώργης ανέλαβαν την «επιχείρηση». Και ποιος δεν πέρασε από εκεί! Πιτσιρικάδες εμείς τότε τρέχαμε να αγοράσουμε τα πάντα. Μικρός Καουμπόυ, Μικρός Σερίφης, Μίκυ-Μάους, Σεραφίνο, Τιραμόλα, Μπλεκ κ.α. και για τα κορίτσια Μανίνα, Κατερίνα, Ρομάντζο, Φαντάζιο. Είχαμε και τα ζαχαρώδη μας, καραμέλες, τσάρλετον, ΙΟΝ, γαριδάκια, σοκοφρέτες, μπισκότα και χύμα στραγάλια σε χωνάκι από εφημερίδα! Ο τύπος της εποχής είχε και αυτός την τιμητική του. Τρόπος ενημέρωσης για την εποχή δεν υπήρχε άλλος εκτός την εφημερίδα. Στην πόρτα πίσω του περίπτερου κρέμονταν σε περίοπτη θέση ζάντες, λάστιχα, σαμπρέλες, μπαλώματα για τα ποδήλατα. Κάναμε μόνοι μας τα service. Αμ’ πως είχαμε κι εμείς τότε τη δική μας «Mercedes».

Δεν ήταν μόνο για εμάς τόπος συνάντησης ο χώρος γύρω από το περίπτερο. Ήταν και ένα μικρό προξενείο. Από εκεί πέρασαν όλοι οι οικονομικοί μετανάστες και ιδιαίτερα οι Αλβανοί τη δεκαετία του ’90. Άριστος γνώστης της αλβανικής διαλέκτου ο μπαρμπα-Γιώργης εξυπηρετούσε όλους με χαμόγελο και ανοιχτή καρδιά προς ανεύρεση εργασίας. Οι αλλοδαποί συγχωριανοί μας τα θυμούνται και σίγουρα τα εκτιμούν! Με τον χρόνο όμως κανένας δεν τα βάζει. 
Ο σεμνός, ο ταπεινός, ο καλόκαρδος, ο σεβαστός μπαρμπα-Γιωργης αποσύρθηκε από την εργασία λόγω γήρατος. Με 84 χρόνια στην πλάτη του, με γερασμένο το σώμα του, αλλά όχι η ψυχή του, στέκεται όρθιος!! Θα τον βρούμε τώρα στο Ράχη Τσώρη. Εκεί θα περνάει τις ελεύθερες ώρες του. Στον τόπο που γεννήθηκε που μεγάλωσε στο δικό του «κονάκι». Στη δική του γη! Αγαπητέ μας μπαρμπα-Γιώργη, ένα χωριό σε ευχαριστεί για την κοινωνική σου προσφορά και εμείς για τα ανέμελα παιδικά μας χρόνια. Κάπου-κάποτε... Στο περίπτερο του Κόντου. 
Τελειώνοντας θα σου αφιερώσω ένα ποίημα γιατί σίγουρα το αξίζεις!!

                   ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ...

Να μπορούσα...να φυσήξω σαν αύρα για να διώξω την πίκρα.

Να μπορούσα...να ζήσω ξανά σ’ ένα κόσμο καινούργιο.

Να μπορούσα...τα σύννεφα να διώξω και να φανεί ο ήλιος.

Να μπορούσα...να ανέβω στην κορυφή κι ο αγέρας ας με κτυπούσε.

Να μπορούσα...να δώσω ένα χάδι που από την μάνα μου δεν πήρα.

Να μπορούσα...στ’ αλήθεια το λέω.

Άλλα δεν μπορώ πια...

Γέρασε η καρδιά μου...

Δεν είμαι νιος...

                     Με σεβασμό κι εκτίμηση 

                   Κώστας Σωτ. ΓΚΡΙΤΖΑΛΗΣ 

                    -Φίλος της οικογένειας-