Επιστολή του Λεωνίδα Γ. Θεοχάρη με θέμα: Πρόταση επαναφοράς του ονόματος του χωριού Άνω Δωρίου Μεσσηνίας σε Σουλιμά

Λεωνίδας  Θεοχάρης

Δραγατσανίου 19,

Αγία Παρασκευή Αττικής

Τ.Κ. 15343

Κινητό:6977631731

                                               Αθήνα   13/12/2013

Προς 

τo Δήμο Οιχαλίας

Κοινοποίηση σε:

Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Τριφυλίας και Ολυμπίας κ.κ. Χρυσόστομο.

Πρωθυπουργό της Ελλάδας, κ. Αντώνη Σαμαρά.

Όλους τους βουλευτές του νομού Μεσσηνίας.

Περιφερειάρχη Πελοποννήσου κ. Πέτρο Τατούλη.

Αντιπεριφερειάρχη Μεσσηνίας κ. Παναγιώτη Αλευρά.

Σύνδεσμο Ιστορικών συγγραφέων.

Εφημερίδες και περιοδικά του νομού Μεσσηνίας.

  

Θέμα: Πρόταση επαναφοράς του ονόματος του χωριού Άνω Δωρίου Μεσσηνίας σε Σουλιμά –όπως ήταν η αρχική του ονομασία- για ιστορικούς λόγους.

Σχετικά:

Το διάταγμα της 4/11/1927 «Περί μετονομασίας συνοικισμών, πόλεων, κωμών» το οποίο δημοσιεύτηκε στο υπ’αριθμόν 306 ΦΕΚ Τ.Α. της 22/12/1927

Τα δημοσιεύματα των:
α) Προέδρου του Συνδέσμου Ιστορικών Συγγραφέων, κ. Στάθη Παρασκευόπουλου, στην εφημερίδα «Τα Νέα των Σουλιμαίων» (σελ. 5, Μαΐου - Ιουνίου 2012) με τίτλο: «Με αφορμή μια πρόταση… Σουλιμά ή Άνω Δώριο… Μια βραδιά στο Σουλιμά».

β) κ. Παν. Α. Ηλιόπουλου, αντιστρατήγου της ΕΛ.ΑΣ ε.α., στην εφημερίδα «ΦΩΝΗ της Καλαμάτας» (σελ. 10 της 26/9/2012) με τίτλο «Το Σουλιμά: Ένας τόπος με Ιστορία».

γ) της λογοτέχνιδος κ. Γαρυφαλλιάς Κατσαμπάνη - Τσαγκάρη στην εφημερίδα «ΦΩΝΗ της Καλαμάτας» (8/10/2012, σελ. 10) με τίτλο: «Σουλιμά: Ένας τόπος, ένα όνομα που έγραψε Ιστορία».

δ) κ. Ιωάννη-Χρήστου Ρουσσάκη, στην ίδια εφημερίδα  (της 1/10/2012, σελ. 23) με τίτλο: «Σουλιμά: Η αλήθεια για το όνομα».

ε) κ. Ευάγγελου Γιαννικόπουλου, στην εφημερίδα «Η ΠΑΝΟΛΥΜΠΙΑΚΗ» -της οποίας είναι Δ/ντής- με τίτλο «Η μετονομασία πόλεων και χωριών (σελ. 4, Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2012).

στ) Της εφημερίδας «Τα νέα των Σουλιμαίων» (Μάιος-Ιούνιος 2013, σελ. 8), στο οποίο αναφέρεται το διάταγμα περί μεταφοράς της πρωτεύουσας του Δήμου Δωρίου από το Σουλιμά στο Ψάρι.

Αξιότιμοι κύριοι.

Όπως γνωρίζουμε όλοι, κάθε χρόνο στις 24 Μαρτίου στο Άνω Δώριο ή καλύτερα στο θρυλικό Σουλιμά, όπως το κατέστησε γνωστό στο πανελλήνιο η ένδοξη ιστορία του, γιορτάζουμε με λαμπρότητα και επισημότητα την επέτειο της επανάστασης της χώρας μας το 1821.

Στην εθνική μας αυτή γιορτή παρίστανται ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης μας, υπουργοί, βουλευτές, πολιτευτές, εκπρόσωποι πολιτικών και στρατιωτικών αρχών, πρόεδροι των γύρω χωριών και αντιπρόσωποι των συλλόγων τους, στρατιωτικό άγημα απόδοσης τιμών, αντιπροσωπείες σχολείων, εκπρόσωποι διαφόρων φορέων και πλήθος κόσμου. Ψάλλεται δοξολογία και τελείται αναπαράσταση του όρκου των Ντρέδων, ανακρούεται ο Εθνικός Ύμνος, εκφωνείται ο πανηγυρικός λόγος της ημέρας, κατατίθενται στεφάνια, απαγγέλλονται ποιήματα και ακολουθούν χοροί και δημοτικά τραγούδια, τα οποία κυρίως υμνούν το Σουλιμά, τα Σουλιμοχώρια και τους Ντρέδες. Όλα είναι τέλεια. Η όλη τελετή γίνεται με ευλάβεια και μεγαλοπρέπεια. Έτσι τιμάμε, όπως τους αξίζει, τη μνήμη αυτών που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την ελευθερία της πατρίδας μας, αλλά και αναβαπτιζόμαστε στα ελληνοχριστιανικά νάματα και στα εθνικά μας ιδεώδη.

Την ιστορία της πατρίδας μας και ιδιαίτερα αυτήν του τόπου μας τη γνωρίζουμε όλοι και μάλιστα πολλοί τη γνωρίζουν πολύ καλύτερα από εμένα. Γι' αυτό, θα ήθελα να διευκρινίσω ότι τα όσα στη συνέχεια θα αναφέρω δεν έχουν σκοπό να διδάξουν σε κανένα την Ιστορία μας. Εξ άλλου, αυτή γράφεται από τους ειδικούς και από αυτούς που έζησαν τα γεγονότα της εκάστοτε εποχής. Αυτά, λοιπόν, που θα εκθέσω παρακάτω έχουν αποκλειστικό σκοπό να αιτιολογήσουν την πρότασή μου περί επαναφοράς του ονόματος της γενέτειράς μου από «Άνω Δώριο», που είναι σήμερα, σε «Σουλιμά», που ήταν η αρχική του ονομασία.

Από την παράδοση, αλλά και από γραπτές πηγές γνωρίζουμε ότι γύρω στο 1380 μ.Χ. ομάδες Ελλήνων Βορειοηπειρωτών, επί Εμμανουήλ Κατακουζηνού και Θεοδώρου Παλαιολόγου, για λόγους της τότε Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της ορεινής Τριφυλίας. Αυτοί ήταν Έλληνες, Χριστιανοί Ορθόδοξοι, έφεραν χριστιανικά και αρχαία ελληνικά ονόματα και είχαν ελληνική συνείδηση.

Στην περιοχή που εγκαταστάθηκαν έχτισαν και τα χωριά τους, με κεντρικότερο το Σουλιμά. Συγκεκριμένα, τα χωριά που δημιούργησαν είναι τα εξής: Σουλιμά, Ψάρι, Κλέσιουρα, Κούβελα, Χρυσοχώρι, Λάπι, Ρίπεσι, Πιτσά, Κατσούρα και Αγριλιά. Όλα μαζί τα χωριά αυτά λέγονται Σουλιμοχώρια ή Αρβανιτοχώρια. Σουλιμοχώρια, γιατί το Σουλιμά, όπως προανέφερα, ήταν το μεγαλύτερο χωριό, αλλά και η πρωτεύουσα του Δήμου για πολλά χρόνια και Αρβανιτοχώρια γιατί οι κάτοικοί τους ήταν Αρβανίτες Έλληνες και μιλούσαν και αρχαία ελληνικά και αρβανίτικα.

Σχετικά με τους Αρβανίτες Έλληνες, ο γενικός προνοητής του Μοριά, Barbarig, το 1479 μ.Χ. γράφει τα εξής: «Οι Αρβανίτες και οι Έλληνες δεν είναι παρά ένας και μόνο λαός, που μισεί κάθε ξένο». Σε έγγραφο του 1481 σχετικό με την φρουρά της Μονεμβασίας αναφέρεται ότι: «Το μεγαλύτερο μέρος των μισθοφόρων είναι Έλληνες και Αρβανίτες Έλληνες (Κ. Σάθα, Μνημεία Ελληνικής Ιστορίας, τ.1, 6 ΧΧΙ και τ. ΙV.6 LXXIV)».

Για τους Αρβανίτες Έλληνες αξιοσημείωτο είναι και το αποτέλεσμα της ενδελεχούς έρευνας της καθηγήτριας του Ιονίου Πανεπιστημίου, κας Έρας Βρανούση, κατά την οποία ο όρος «Αρβανίτης» προηγείται χρονικά (11ος αιώνας) του όρου «Αλβανός» (14ος αιώνας). (Βλέπε σελ. 599 του βιβλίου του Αχιλ. Λαζάρου με θέμα «Ελληνισμός και λαοί της Ν.Α. Ευρώπης», τόμος Δ).

Για τους Ντρέδες, οι οποίοι έλαβαν μέρος σε όλες τις μάχες του Μοριά και όχι μόνο, καθώς και για το Σουλιμά έχουν γράψει πολλοί, παλαιοί και σύγχρονοι συγγραφείς.

Για τους Ντρέδες, ενδεικτικά:

Ο υπασπιστής και γραμματέας του Κολοκοτρώνη, Φώτιος Χρυσανθακόπουλος, γνωστός και ως Φωτάκος, στα απομνημονεύματά του (σελ. 227) γράφει: «… Ήρθαν οι Αρκαδινοί, οι πλέον δυνατοί στρατιώτες της Πελοποννήσου, οι λεγόμενοι Ντρέδες…». Χαρακτηρίζει εδώ τους Ντρέδες ως τους πιο δυνατούς πολεμιστές του Μοριά, χωρίς να αναρωτηθεί μήπως δυσαρεστήσει τους πολεμιστές των άλλων περιφερειών, όπως της Μάνης, της Αρκαδίας, των Καλαβρύτων, κλπ. Τους αποκαλεί όμως έτσι γιατί το αξιόμαχο, η ανωτερότητα των Ντρέδων ήταν αναγνωρισμένη από όλους τους συμπολεμιστές τους. Επίσης, αλλού ο Φωτάκος, περιγράφοντας τη μάχη στο Βαλτέτσι, αναφέρει ότι «… τα ταμπούρια των Ντρέδων ήταν τα μόνα απάτητα».

Ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ιστορικών Συγγραφέων, κ. Στάθης Παρασκευόπουλος, σε έντυπό του με τίτλο «ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΜΕΛΙΟΣ», (σελ. 12) γράφει: «Ντρέδες θα πει ‘'φτεροπόδαροι και δυνατοί άντρες'’. «Ωκύποδες» θα τους έλεγε ο Όμηρος. Ήταν χειροδύναμοι και ανυπότακτοι. Ασχολούνταν με τη γεωργία, την κτηνοτροφία, το κυνήγι και ασκούνταν στη σκοποβολή. Ήταν περήφανοι και μπεσαλήδες, είχαν δηλαδή μπέσα στο λόγο τους, τον οποίο πάντοτε κρατούσαν».

Ο Μεσσήνιος ιστορικός Νικόλαος Βρυώνης, στο βιβλίο του με θέμα «Ιλλυριοί-Αρβανίτες, Αλβανοί και οι σχέσεις τους με τους Έλληνες», (σελίδα 173) γράφει: «Ντρέδες αποκαλούσαν ομάδες Αρβανιτών πολεμιστών απ΄ τα Σουλιμοχώρια. Η λέξη ντρες προέρχεται από την αλβανική dhres που σημαίνει ανυπότακτος. Οι Ντρέδες ήταν τραχείς στα ήθη τους, αλλά γενναίοι πολεμιστές. Συμμετείχαν καθολικά στην επανάσταση του 1821 και ήταν οπαδοί του Θ. Κολοκοτρώνη».

Ο κ. Στάθης Κακούτης, εκπαιδευτικός-λαογράφος, στο βιβλίο του με θέμα «ΜΟΡΑΪΤΙΚΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ», σελ. 192-193, γράφει: «… όπου πρωτοάναψε η αναστάσιμη λαμπάδα της πίστης και της λευτεριάς ο φλογερός και τρομερός πρωθιερέας Δημήτρης Παπατσώρης όρκισε τους Ντρέδες του στον Ι. Ν. Αγίου Δημητρίου, στην Αγία Λαύρα της Τριφυλίας, την έπαλξη των Αρκαδινών (=Ντρέδων), τη γη των αντρειωμένων, ή να ελευθερωθούν ή να πεθάνουν».

Για το Σουλιμά, επίσης ενδεικτικά:

Ο Αμβρόσιος Φραντζής, στην Ιστορία της Αναγεννηθείσης Ελλάδος, γράφει: «Στο αρχοντικό των Παπατσωραίων, ανέβαινε πολλές φορές ο ίδιος αλλά και ο θρυλικός Μητροπολίτης Τριφυλίας Γερμανός και όρκιζαν Φιλικούς πολλούς κλεφτοκαπεταναίους».

Ο Φωτάκος, στα απομνημονεύματά του (σελίδα 57), γράφει: «Ο οικονόμος Δημήτρης Παπατσώρης ήτο μέλος της Φιλικής Εταιρείας, αι δε εκδουλεύσεις της οικογένειας είναι πολλαί, διότι πολλά έπραξεν προ της επαναστάσεως, το δε σπίτι των υπήρξε κατηχητήριον της Εταιρείας. Επειδή δε το χωρίον Σουλιμά εξ ου κατήγοντο κείται εις θέσιν οχυράν και εχρησίμευεν ως άσυλον ένεκα τούτου εκεί ενεργούντο αφόβως τα της Εταιρείας. Ο δε πρωτοσύγγελος Φραντζής εις την οικίαν του οικονόμου είχε την παρακαταθήκην του».

Το αναφέρουν με το όνομά του πολλοί ιστορικοί, όπως ο Γρηγοριάδης, στις «Ιστορικές αλήθειες», ο Σπυρίδων Τρικούπης, στην «Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης», ο Κώστας Καλατζής, στην «Ιστορία της μεγάλης ελληνικής επαναστάσεως», καθώς και πολλοί άλλοι σύγχρονοι ιστορικοί, συγγραφείς και λογοτέχνες, γιατί έτσι το ξέρουν και επισημαίνουν το άστοχο και ανιστόρητο της μετονομασίας του σε Άνω Δώριο.

Η δημοτική μούσα ύμνησε με πολλά τραγούδια και μοιρολόγια τους Ντρέδες, το Σουλιμά και τα Σουλιμοχώρια. Όλα μαζί τα τραγούδια αυτά συνθέτουν αυτοτελή συλλογή. Σημειώνω παρακάτω μερικά αποσπάσματα αυτών:

...πουλάκι ήρθε κι έκατσε στου Σουλιμά τ’ αλώνι

φέρνει μαντάτα χαρωπά απ’ τον Κολοκοτρώνη

τα φέρνει στον πρωτόπαπα Δημήτρη Παπατσώρη

που ‘ναι γνωστός σαν φιλικός στην πόλη και στα όρη…

...τ’ αητοχώρια τα λαμπρά και τα Σουλιμοχώρια

χαράτσι δεν πληρώνουνε, δεν σκύβουν το κεφάλι

ξέρουν και παίζουν το σπαθί, βροντούν το καριοφίλι

Σαν βγαίνουνε στον πόλεμο, όλοι ξεσινερούνται

το ποιος θα πιάσει τον αγά τ’  άρματα να του πάρει

και να τον στείλει στον πασά μπαξίσι και πεσκέσι…

...συνάχτηκε η κλεφτουριά, μαζεύτηκαν οι Ντρέδες

εκεί ψηλά στον Σουλιμά, μπροστά στον Αϊ-Δημήτρη

κι όλοι τον όρκο δώσανε μπροστά στον Παπατσώρη

Τούρκος μην μείνει στο Μοριά κι ούλη την Οικουμένη

παπάς βλογάει τα’  άρματα κι η Παναγιά τ’ αγιάζει…

...Ήλιε, που βγαίνεις την αυγή, φεγγάρι, εσύ της νύχτας

ρωτήστε για να μάθετε απ΄ τα Σουλιμοχώρια

οι Κλέφτες για δεν φαίνονται, οι Ντρέδες τι γινήκαν;...

...του Φλέσσα η μάνα κάθεται στης Πολιανής τη ράχη

τα Κοντοβούνια αγνάντευε και τα πουλιά ρωτούσε

πουλάκια μ’, αηδονάκια μου, που  ΄ρχεστε στον αέρα

μην είδατε τον στρατηγό, τον Φλέσσα αρχιμανδρίτη;

Στα Κοντοβούνια πέρασε και στα Σουλιμοχώρια

και παλικάρια μάζευε, Ντρέδες, Κοντοβουνήσιους…

Το Σουλιμά στη σημερινή του θέση χτίστηκε πριν το 1400. Η ονομασία του διατηρήθηκε από την ίδρυση του μέχρι την 4η Νοεμβρίου 1927, οπότε, με το ανωτέρω (Α) σχετικό διάταγμα μετονομάστηκε σε «Άνω Δώριο». Η συγγραφέας κ. Γαρυφαλλιά Κατσαμπάνη, στο βιβλίο της με τίτλο «Μύθοι-Θρύλοι-Ιστορίες», Καλαμάτα 2001, γράφει: «Μην ψάξει κανείς να βρει στο χάρτη το Σουλιμά. Έδωσε σ’  όλα τα γύρω χωριά το  όνομά του και έχασε το δικό του.  Με το όνομα Σουλιμά ρίζωσε, έδρασε, δοξάστηκε. Οποιοδήποτε άλλο όνομα το αδικεί και του αφαιρεί την αίγλη και την μεγαλοπρέπειά του».

Ήταν η μητρόπολη των Σουλιμοχωρίων και έφτασε το 1907 να αριθμεί 1.289 κατοίκους. Είχε Ειρηνοδικείο, Δημόσιο Ταμείο, Αστυνομία, Δημοτικό Σχολείο Αρρένων και Θηλέων (ξεχωριστά), Σχολαρχείο, και ζωηρό εμπόριο. Από το έτος 1835 έως το 1906 ήταν η έδρα του τ. Δήμου Δωρίου.

Σ’ αυτό είχε την έδρα της και η Δημογεροντία, όπου εκπρόσωποι όλων των Σουλιμοχωρίων έδιναν λύση στα γενικότερα ζητήματα, όπως της είσπραξης των φόρων, της στρατολογίας, της συνεισφοράς, της διατροφής των ενόπλων όταν γίνονταν επιχειρήσεις μακριά από τα χωριά τους, αλλά και στις διαφορές μεταξύ των χωρικών.

Κατά τα χρόνια της μακραίωνης δουλείας, ήταν το ασφαλές καταφύγιο τόσο των Ελλήνων, όσο και των Τούρκων εκείνων που έπεφταν στη δυσμένεια του κατακτητή, γιατί από το Κακόρεμα και του Μπούγα κανένας δεν τολμούσε να μπει στο αυτοδιοικούμενο ντρέδικο καπετανάτο, χωρίς να τιμωρηθεί.

Το δημοτικό τραγούδι, που είναι πηγή για την Ιστορία, μας λέει:

Το Ψάρι και το Σουλιμά, τα δυο Σουλιμοχώρια

χαράτσι δεν πληρώνουνε, Τούρκο δεν προσκυνάνε

γιατί ‘ναι ο Ντάρας το θεριό και ο Τάσης Παπατσώρης

πιάνουν και στέλνουν μήνυμα σ’  όλα τα παλικάρια

πάρτε τα καριοφίλια σας και πιάστε καραούλι

ποδάρι Τούρκου να μη μπει μεσ’  στα Σουλιμοχώρια

γιατί ‘ναι οι Ντρέδες ξακουστοί και πρώτοι στο σημάδι

βόλι δεν πάει αλάθευτο και γιαταγάνι κούφιο.

           

Τα άλλα κεντρικότερα και μεγαλύτερα σήμερα χωριά και συγκεκριμένα το Κοπανάκι και το Δώριο, δημιουργήθηκαν μετά το 1900, δηλαδή μετά τη διέλευση του σιδηροδρόμου από τα μέρη αυτά. Το Δώριο είναι ο φυσικός κληρονόμος της ιστορίας των Σουλιμαίων, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του είναι απόγονοι των Σουλιμαίων. Γι’  αυτούς το Σουλιμά είναι το παλιό τους χωριό, είναι η ιερή γη και η ένδοξη ιστορία των προγόνων τους.

Οι απανταχού Σουλιμαίοι, εδώ και πολλά χρόνια, έχουν ιδρύσει Σύλλογο με τίτλο Σύλλογος Άνω Δωριτών, '‘Το Σουλιμά’', ο οποίος, κάθε δίμηνο, εκδίδει την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ ΤΩΝ ΣΟΥΛΙΜΑΙΩΝ».

Το χωριό, αν και έχει μετονομαστεί εδώ και εκατό περίπου χρόνια, όλοι το γνωρίζουν -λόγω της Ιστορίας του- με το παλιό του όνομα και το λένε «Σουλιμά». Ως Άνω Δώριο αναφέρεται μόνο στα έγγραφα.

Για το πώς πήρε το Σουλιμά το όνομά του και τι σημαίνει η λέξη αυτή έχουν διατυπωθεί διάφορες απόψεις.

Κατά μερικούς, το πήρε από κάποιον Σουλιμάν ή Σουλεϊμάν Μπέη, που ήταν δήθεν αρχηγός αυτών που το ίδρυσαν. Δε συμμερίζομαι καθόλου την άποψη αυτή και, ας μη με παρεξηγήσουν όσοι την υποστηρίζουν, αφού γνωρίζουμε ότι αυτοί που δημιούργησαν τα Σουλιμοχώρια -ειπώθηκε και παραπάνω- ήταν Έλληνες και έφεραν αρχαία και χριστιανικά ονόματα. Συνεπώς δεν μπορεί να είχαν επικεφαλής τους κάποιον Ισλαμιστή με τέτοιο όνομα. Εξ  άλλου ο ισλαμισμός στην Αλβανία εισέβαλε όταν οι Τούρκοι κατέκτησαν την χώρα αυτή το 1468, δηλαδή αρκετά μετά την δημιουργία των Σουλιμοχωρίων.

Κατ΄ άλλους, το όνομα προήλθε από την παραφθορά της λέξης ‘'Σουλιμάδ’', που σημαίνει μεγάλο Σούλι ̇ κατ’  άλλους, η λέξη αυτή ήταν επώνυμο οικογενειών (βλέπε 2δ ανωτέρω σχετική).

Σε κάθε περίπτωση, απ΄ όπου κι αν προήλθε το όνομα, το ερώτημα είναι: γιατί στο χωριό αυτό, όπου γράφτηκε μια τόσο ένδοξη Ιστορία που δόξασε και τίμησε την πατρίδα, αναγνωρίζουμε την προσφορά, τη θυσία και τη συμβολή των κατοίκων του στον απελευθερωτικό αγώνα τιμώντας τη μνήμη τους και δε δεχόμαστε αλλά αλλάζουμε την ταυτότητά τους; Αλλάζουμε δηλαδή το όνομα του χωριού τους, το οποίο υπήρξε η ιδιαίτερη πατρίδα του ήρωα Πλαπούτα, το Κατηχητήριο των Φιλικών, στον Άγιο Δημήτριο του οποίου ο ήρωας Παπατσώρης όρκισε τους αγωνιστές και ευλόγησε τα όπλα τους, στο χωριό όπου οι Ντρέδες πρώτοι ύψωσαν τη σημαία του αγώνα και βροντοφώναξαν ''ελευθερία ή θάνατος''.Το χωριό επομένως αυτό, έγινε  θρύλος, τραγούδι, σύμβολο της ελευθερίας και καταγράφηκε επάξια στην Ιστορία με το όνομά του, όπως αυτό του το έδωσαν οι ιδρυτές του.  Σήμερα έχει καθιερωθεί στη συνείδηση όλων μας ως τόπος ιερός και ιστορικός, σαν την Αγία Λαύρα, σαν το Σούλι, σαν το Αρκάδι και το Κούγκι. Γιατί λοιπόν ν’αλλάξουμε το όνομά του, αφού είναι ένας φάρος που δείχνει την πορεία του έθνους, αφού σε αυτό οι πρόγονοί μας επανέλαβαν το ή ταν ή επί τας και το μολών λαβέ;

Το γεγονός ότι οι παραδόσεις, οι θρύλοι, τα τραγούδια, τα ποιήματα, τα πεζογραφήματα του χωριού και γενικά η Ιστορία του δεν είναι σε αρμονία με την πραγματικότητα -γιατί όλα μιλούν για το Σουλιμά, ενώ το χωριό μετονομάστηκε σε Άνω Δώριο- έχει προκαλέσει ποικίλα σχόλια και αρκετά δημοσιεύματα, μερικά εκ των οποίων είναι και τα ανωτέρω (2α,ε) σχετικά, φωτοαντίγραφα των οποίων και σας επισυνάπτω.

Κύριε Δήμαρχε, στα ανωτέρω δημοσιεύματα φέρεται ότι την παραπάνω ανακολουθία, όπως και τόσα άλλα άτομα της διανόησης του τόπου μας, την έχετε διαπιστώσει κι εσείς. Φέρεται, επίσης, ότι έχετε δηλώσει πως θα προβείτε στις απαιτούμενες ενέργειες προκειμένου στα ιστορικά χωριά να επαναφερθεί το όνομά τους.

Επειδή μέχρι σήμερα δεν είδα να έχει γίνει κάτι σχετικό, παίρνω πρωτοβουλία και κάνω την πρόταση αυτή, όσον αφορά το χωριό μου.

Σέβομαι τους νόμους της Πολιτείας και κατανοώ την ανάγκη που υπήρξε για την απαλλαγή της χώρας μας από ξενικές ονομασίες, ωστόσο υπογραμμίζω ακόμη και αν άλλαξαν πολλά χωριά την ονομασία τους, δεν άλλαξαν ονομασία και τα αναρίθμητα τοπωνύμια κάθε χωριού, τα οποία μιλούν ξεκάθαρα για την Ιστορία του.

Τη σημασία και τη σπουδαιότητα των τοπωνυμίων χαρακτηρίζει αρκετά η διαπίστωση του Α. Μηλιαράκη, ο οποίος λέει ότι αυτά αποτελούν «άγραφα μνημεία της Ιστορίας ή επιγραφές ανάγλυφες του εδάφους». Επίσης ο Σπ. Λάμπρου γράφει ότι «τα τοπικά ονόματα είναι οιονεί, τα περισωζόμενα τόξα κατεστραμμένης γέφυρας ήτις μετάγει από του παρόντος εις το παρελθόν». Εξ άλλου, στην πατρίδα μας αρκετά χωριά εξακολουθούν να φέρουν ξενική ονομασία και πολλές ξένες λέξεις υπάρχουν και χρησιμοποιούνται καθημερινά στη γλώσσα μας και αυτό δεν νομίζω ότι ενόχλησε κανέναν. Πιστεύω, λοιπόν, ότι δεν θα έβλαπτε αν, κατ’΄ εξαίρεση του Νόμου, κάποια χωριά διατηρούσαν το ιστορικό τους όνομα, όπως το Σουλιμά, για το οποίο υπάρχει τέτοια παράδοση, τέτοιος ηρωισμός, τόσο ένδοξη Ιστορία, τόσα ποιήματα και τραγούδια, τόσοι θρύλοι, τέτοια δόξα, τιμή και περηφάνεια. Είναι κρίμα να υπάρχουν όλα αυτά και να μην υπάρχει το «Σουλιμά» ως όνομα χωριού, λες κι αυτό συνετέλεσε και έγινε κάποιο κακό.

Γι΄ αυτό σας παρακαλώ πολύ να προωθήσετε την πρότασή μου αυτή αρμοδίως και πιστεύω ότι και η Πολιτεία, από σεβασμό στην Ιστορία και την αλήθεια, θα τηρήσει την αρχή που λέει: «Κανένα παλαιό ή νέο όνομα δεν μεταβάλλεται, εφόσον συνδέεται με την Ιστορία ενός τόπου, εκτός αν καθιερωθεί από κατοχικές δυνάμεις με βία κι ερήμην του λαού της υπόδουλης χώρας».

Στο σημείο αυτό διευκρινίζω ότι δεν είμαι φιλόλογος, ούτε ιστορικός και γι΄ αυτό παρακαλώ, αν κάτι δεν το διατυπώνω σωστά, ας μην παρεξηγηθώ, και επ’  ουδενί δεν υπονοώ ότι οι κάτοικοι των άλλων περιφερειών δεν πολέμησαν όμοια και ισάξια με τους Ντρέδες. Απλά επισημαίνω κι εγώ, όπως και τόσοι άλλοι, το παράδοξο και την αναντιστοιχία που υπάρχει στο όλο θέμα, καθώς και την ανάγκη να αποκτήσει το χωριό την αρχική του ονομασία, ώστε όλα να είναι σε αρμονία.

Ο κύριος Πρωθυπουργός, στον οποίο κοινοποιείται η παρούσα και ο οποίος έχει τιμήσει κατ΄ επανάληψη με την παρουσία του τις εορταστικές εκδηλώσεις της εθνικής μας επετείου στο Σουλιμά, παρακαλείται να εκδηλώσει το προσωπικό του ενδιαφέρον για το θέμα αυτό.

Επίσης, όλοι προς τους οποίους κοινοποιείται η πρότασή μου, με φ/α των ανωτέρω σχετικών, παρακαλούνται για την ενημέρωσή τους και για τυχόν προτάσεις τους προς τον Δήμο Οιχαλίας, από τον οποίο θα αναμένω έγγραφη ενημέρωση για τη πορεία και την εξέλιξη του θέματος.

Τέλος, ας μην ξεχνάμε όλοι μας ότι: «Οι μάρτυρες και οι ήρωες είναι πάντα μαζί μας.- Είναι βαθιά στη σκέψη μας και μέσα στην ψυχή μας- και μας βοηθάνε πάντοτε για να τους μιμηθούμε,- ώστε κι εμείς, όταν χρειαστεί, όμοιοί τους να φανούμε».

Γι΄ αυτό ας μην αλλάζουμε την ταυτότητά τους, το όνομα του χωριού τους εννοώ, γιατί εκτιμώ ότι τέτοιους φάρους δεν πρέπει να τους σβήνουμε, ούτε να τους θαμπώνουμε, αλλά θα πρέπει να τους αφήνουμε να φωτίζουν και να δείχνουν στην ανθρωπότητα «πώς οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι».

Ευχόμενος να γίνει αποδεκτή η πρότασή μου, σας ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων και σας χαιρετώ.

                                            

                                                             Με ιδιαίτερη τιμή