Η αδελφοποίηση ήταν ένα έθιμο που αναπτύχθηκε στα Σουλιμοχώρια κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Σύμφωνα με αυτό, οι κλέφτες για να έχουν πιστούς συντρόφους στη δύσκολη κλέφτικη ζωή τους, διάλεγαν τους καλύτερούς τους φίλους και έκαναν μαζί την αδελφοποίηση, που την ευλογούσε η εκκλησία.
Η αδελφοποίηση λοιπόν γινόταν συνήθως τη Δευτέρα του Πάσχα ή του Αγίου Γεωργίου με τον εξής τρόπο: Μία ομάδα 2 ως 12 ατόμων, που ήταν αδελφικοί φίλοι, πήγαιναν στον ιερέα και τον παρακαλούσαν να τους αδελφοποιήσει, να ευλογήσει τη φιλία τους. Τότε ο ιερέας τους οδηγούσε μπροστά στην ωραία πύλη και αφού γονάτιζαν, τους διάβαζε την ευχή. Έπειτα, έριχνε πάνω τους το πετραχήλι του και όλοι μαζί κρατούσαν με το δεξί χέρι τους το ευαγγέλιο και έδιναν όρκο, ο οποίος ήταν κοινός για όλους τους Έλληνες. Οι Ντρέδες ορκίζονταν δύο φορές. Στο τελείωμα της ευχής και του όρκου ακολουθούσε ο ασπασμός της αγάπης, της αιώνιας φιλίας και η αλληλοβοήθεια με θυσία της ζωής τους.
Στη συνέχεια άνοιγαν μ’ένα μαχαίρι μια μικρή τομή στα μπράτσα τους και τα ένωναν σε εκείνο το σημείο ώστε να ενωθούν όχι μόνο με ψυχή αλλά και με αίμα. Με το αίμα που έτρεχε γέμιζαν ένα ποτήρι και έπιναν λίγο ο καθένας ώστε να γίνουν ένα αίμα.
Με αυτή τη διαδικασία οι γονείς του ενός ήταν γονείς των άλλων. Το ίδιο και τα αδέρφια. Όποιος «πατούσε» τον όρκο το πλήρωνε συχνά με τη ζωή του. Όταν κάποιος λαβωνόταν έπρεπε να τον σώσουν όπως μπορούσαν. Αν κάποιος λαβωνόταν αλλά ήταν ετοιμοθάνατος έπρεπε να του πάρουν το κεφάλι για να μην πέσει στα χέρια του εχθρού. Ακόμη έπρεπε να πουν τα κακά νέα στην οικογένειά του. Επιπροσθέτως, οι αδελφοποιητοί προσφωνούνταν μεταξύ τους βλάμηδες ή μπραζέρηδες. Μολονότι υπήρχε και αδελφοποίηση γυναικών, ήταν πιο σπάνια, ενώ η διαδικασία ήταν ίδια. Τις γυναίκες τις προσφωνούσαν Μότρημες. Το έθιμο αυτό κράτησε ως τις αρχές του 20ου αιώνα.
Σημ: Οι πληροφορίες είναι από το βιβλίο "Σουλιμοχώρια Ντρέδες ΟΙ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Ιστορική Αναδρομή Λαογραφικές Αναμνήσεις" του Δημητρίου Παν. Αθανασόπουλου.
Η αδελφοποίηση λοιπόν γινόταν συνήθως τη Δευτέρα του Πάσχα ή του Αγίου Γεωργίου με τον εξής τρόπο: Μία ομάδα 2 ως 12 ατόμων, που ήταν αδελφικοί φίλοι, πήγαιναν στον ιερέα και τον παρακαλούσαν να τους αδελφοποιήσει, να ευλογήσει τη φιλία τους. Τότε ο ιερέας τους οδηγούσε μπροστά στην ωραία πύλη και αφού γονάτιζαν, τους διάβαζε την ευχή. Έπειτα, έριχνε πάνω τους το πετραχήλι του και όλοι μαζί κρατούσαν με το δεξί χέρι τους το ευαγγέλιο και έδιναν όρκο, ο οποίος ήταν κοινός για όλους τους Έλληνες. Οι Ντρέδες ορκίζονταν δύο φορές. Στο τελείωμα της ευχής και του όρκου ακολουθούσε ο ασπασμός της αγάπης, της αιώνιας φιλίας και η αλληλοβοήθεια με θυσία της ζωής τους.
Στη συνέχεια άνοιγαν μ’ένα μαχαίρι μια μικρή τομή στα μπράτσα τους και τα ένωναν σε εκείνο το σημείο ώστε να ενωθούν όχι μόνο με ψυχή αλλά και με αίμα. Με το αίμα που έτρεχε γέμιζαν ένα ποτήρι και έπιναν λίγο ο καθένας ώστε να γίνουν ένα αίμα.
Με αυτή τη διαδικασία οι γονείς του ενός ήταν γονείς των άλλων. Το ίδιο και τα αδέρφια. Όποιος «πατούσε» τον όρκο το πλήρωνε συχνά με τη ζωή του. Όταν κάποιος λαβωνόταν έπρεπε να τον σώσουν όπως μπορούσαν. Αν κάποιος λαβωνόταν αλλά ήταν ετοιμοθάνατος έπρεπε να του πάρουν το κεφάλι για να μην πέσει στα χέρια του εχθρού. Ακόμη έπρεπε να πουν τα κακά νέα στην οικογένειά του. Επιπροσθέτως, οι αδελφοποιητοί προσφωνούνταν μεταξύ τους βλάμηδες ή μπραζέρηδες. Μολονότι υπήρχε και αδελφοποίηση γυναικών, ήταν πιο σπάνια, ενώ η διαδικασία ήταν ίδια. Τις γυναίκες τις προσφωνούσαν Μότρημες. Το έθιμο αυτό κράτησε ως τις αρχές του 20ου αιώνα.
Σημ: Οι πληροφορίες είναι από το βιβλίο "Σουλιμοχώρια Ντρέδες ΟΙ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Ιστορική Αναδρομή Λαογραφικές Αναμνήσεις" του Δημητρίου Παν. Αθανασόπουλου.
να και κατι που δεν ηξερα
ΑπάντησηΔιαγραφή