Παναγιώτης Ανδρ. Λυμπερόπουλος

Του Λεωνίδα Γ. Θεοχάρη

Στις 14 Ιουλίου 2017 απεβίωσε στο Άνω Δώριο, που βρισκόταν για διακοπές, ο Παναγιώτης Λυμπερόπουλος του Ανδρέα, σε ηλικία 95 ετών, λόγω καρδιακού επεισοδίου. Έφυγε από τον πρόσφορο κόσμο σε ηλικία πλήρης ημερών και όλοι μας θα επιθυμούσαμε να φτάσουμε τα χρόνια του. Την κηδεία του, που έγινε την επομένη ημέρα, παρακολούθησαν οι συγγενείς, οι συγχωριανοί και πολλοί φίλοι και γνωστοί.

Ήταν γέννημα και θρέμμα του χωριού μας Άνω Δωρίου (Σουλιμά) της ορεινής τ. επαρχίας Τριφυλίας. Σε αυτόν τον άγονο τόπο, αλλά τόσο προσφιλή και αγαπητό σε όλους μας γεννήθηκε. Εκεί ανέπνευσε τον καθαρό σουλιμαίικο αέρα και αντίκρισε το φως του ήλιου. Εκεί πρωτοπερπάτησε, μεγάλωσε και έμαθε τα πρώτα γράμματα.

Σε ηλικία 12 ετών έμεινε ορφανός από μάνα. Παρά το νεαρό της ηλικίας του ρίχτηκε, χωρίς καθυστέρηση, στη βιοπάλη, προκειμένου να συμβάλει κι αυτός στην οικονομική ενίσχυση της πατρικής οικογένειας που είχε δημιουργήσει ο πατέρας του από τον δεύτερο γάμο.

Την κατοχή, τα δύσκολα αυτά χρόνια, έφευγε από το χωριό με τα πόδια κάθε πρωί φορτωμένος με διάφορα μικρά εμπορεύματα και πήγαινε στην Καλαμάτα για να τα πουλήσει, για να ενισχύσει οικονομικά τα ανήλικα αδέλφια του. Από εκεί την ίδια ημέρα επέστρεφε στο χωριό, φορτωμένος με άλλα εμπορεύματα. Ήταν τόσο γρήγορος, στο βάδισμα, που διένυε την απόσταση αυτή (100 χλμ.) κάθε ημέρα. Τη διαδρομή τη γνώριζαν όλοι στα Σουλιμοχώρια, τον θαύμαζαν και τον καμάρωναν.

Όταν βρέθηκε στην Αθήνα, για δουλειά, συναντήθηκε, όλως τυχαία, με τον αείμνηστο στρατηγό Γεώργιο Βασιλόπουλο, από την Καλλίτσαινα, που γνώριζε τον αγώνα που έδινε. Τον αγκάλιασε, τον φίλησε και του είπε: ‘’«Οτομοτρίς» έχω εκτιμήσει τον αγώνα που έκανες για τα αδέλφια σου και θέλω να σε βοηθήσω’’. Την άλλη ημέρα τον κατέταξε στη Χωροφυλακή.

Ήρθε σε γάμο κοινωνία με την Παναγιώτα (Πότα) Παπαδοπούλου, από το χωριό μας. Όμως και στον γάμο του ήταν άτυχος. Έχασε τη σύζυγό του κι έμεινε χήρος πολύ νέος με δύο μικρά παιδιά, τον Ανδρέα και τον Σπύρο, αλλά και πάλι δεν το έβαλε κάτω. Είχε άλλωστε μάθει από αγώνες και δυσκολίες. Πάλευε σκληρά για να μεγαλώσει τα δύο του παιδιά και να τα μορφώσει. Στον δύσκολο αυτό αγώνα του συμπαραστάθηκε η δεύτερη σύζυγός του Χρυσαυγή, η οποία τα αγάπησε και τα φρόντισε σαν δικά της παιδιά. Οι κόποι τους ανταμείφθηκαν και με το παραπάνω, έφτιαξαν δύο σπουδαία παιδιά.

Όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου να εγκαταλείψει τα εγκόσμια. Έφυγε πλήρης ημερών, όρθιος και λεβέντης, όπως λεβέντης υπήρξε στη ζωή. Ο θάνατος κάθε χωριανού μας θλίβει ιδιαίτερα, γιατί είναι δυστυχώς, αναντικατάστατος για το χωριό μας, όπως έχουν δημιουργηθεί οι συνθήκες της σημερινής εποχής.

Η αγάπη του για τη γενέτειρα ήταν αμέριστη και αυτό επιβεβαιώνεται με το γεγονός ότι συχνά το επισκεπτόταν, ενώ επιπρόσθετα ήταν από τα πιο εκλεκτά μέλη του Συλλόγου, στον οποίο πολλά προσέφερε. Ως Αντιπρόεδρος του Συλλόγου είχε σημαντική συμμετοχή στην εκτέλεση έργων για την αναβάθμιση του χωριού, από τα οποία σημαντικότερα όλων ήταν η εγκατάσταση τηλεφώνων, σχεδόν σε όλα τα σπίτια του χωριού και το Ηρώο Πεσόντων, το οποίο έφτιαξε με δική του δαπάνη. Επίσης, με δική του δαπάνη, υδροδοτήθηκε το κοιμητήριο του χωριού.

Επιτέλεσε στο ακέραιο το καθήκον του, ως άνθρωπος, καλός σύζυγος, στοργικός πατέρας, τρυφερός παππούς και καλός συγχωριανός. Ο ανώδυνος και ειρηνικός θάνατός του ενισχύει την πίστη μας, ότι ο Θεός του έχει προετοιμάσει μία θέση στον παράδεισο μεταξύ των εκλεκτών.

Εμείς ποτέ δεν θα τον ξεχάσουμε. Στη σκέψη μας θα διατηρήσουμε τις πιο ωραίες αναμνήσεις. Στους δικούς του ανθρώπους ευχόμαστε υπομονή και την εξ ύψους παρηγοριά.

Αναπαύσου λοιπόν εν ειρήνη. Κοιμήσου τον ύπνο του δικαίου. Καλό σου ταξίδι, πανάλαφρο το χώμα σου και αιωνία η μνήμη σου.