Σε σωρούς από πέτρες έχουν μετατραπεί τα περισσότερα σπίτια στο παλιό χωριό Άνω Ψάρι - κι όσα δεν έχουν ακόμη καταρρεύσει, στέκουν λαβωμένα έχοντας χάσει τα στηρίγματά τους, τα αγκωνάρια τους απ' τις γωνιές των τοίχων.
Βλέπετε, έπεσαν κι αυτά θύματα της «νέας σύγχρονης ζωής» κι έγιναν λιθαράκια για να ομορφύνουν κάποιες από τις βίλες σε παράλιες περιοχές, σε νεόχτιστα σπίτια.
Όταν λίγο παλιότερα ανηφόριζε κανείς στο όμορφο αυτό μέρος, που θυμίζει κάτι από το παλιό χωριό, συναντούσε τον μοναδικό του κάτοικο: έναν κτηνοτρόφο που σε πείσμα των καιρών έμενε μόνος του εκεί. Από ό,τι πληροφορηθήκαμε όμως ο συγκεκριμένος κτηνοτρόφος έφυγε για πάντα από το χωριό του.
Έτσι πλέον κανείς δεν συναντά κανέναν. Μόνο τα βελάσματα από τα κατσίκια και τα πρόβατα στις γύρω στάνες σπάνε την σιωπή, μαζί με τα γαβγίσματα των σκυλιών που οσμίζονται ότι κάποιος ξένος βρίσκεται στον τόπο τους.
Το Άνω Ψάρι είναι ένα χωριό που είχε όλες τις δυνατότητες να γίνει παραδοσιακός οικισμός - αφού ούτε τα κτίσματα και η παραδοσιακή αρχιτεκτονική τού λείπουν, ούτε φυσικά η Ιστορία που είναι πλούσια, αν και ακόμη δεν έχει περάσει στα διδακτικά βιβλία.
Είναι το χωριό του Γιαννάκη Γκρίτζαλη, είναι το χωριό που ξεκίνησε η Μεσσηνιακή Επανάσταση, αλλά αν εξαιρέσει κανείς την ετήσια γιορτή που γίνεται εκεί, δεν υπάρχει τίποτα άλλο να στο θυμίζει.
Στο χωριό συναντά κανείς έντονο το παραδοσιακό στοιχείο, με τις πέτρινες σκεπές των σπιτιών - τις ελάχιστες που έχουν απομείνει -, την παλιά εκκλησία η οποία προϋπήρχε της Επανάστασης του 1821, και ακριβώς δίπλα της τα χαλάσματα και τους 4 τοίχους από το πρώτο δημοδιδασκαλείο του ελεύθερου ελληνικού κράτους.
Στην άλλη άκρη του χωριού βρίσκεται γκρεμισμένο το σπίτι του Γιαννάκη Γκρίτζαλη. Κι αν δεν είχαν μπει οι ενημερωτικές μαρμάρινες επιγραφές, τίποτα δε θα σ' έκανε πια να καταλάβεις την ιδιαιτερότητά τους.
Όλα αυτά είναι τόσο κρίμα να χάνονται έτσι, στο πέρασμα του χρόνου και να μην γίνεται τίποτα, καμία προσπάθεια, κανένα βήμα για την ανάδειξη και την διατήρησή τους.
Κάτι τέτοιο, όπως τόνισε στην ''Ε'' ο πρόεδρος του Προοδευτικού Συλλόγου Ψαραίων Διονύσιος Αθανασόπουλος, θα μπορούσαν να γίνουν με την ανάδειξη του χωριού ως παραδοσιακού οικισμού και την ένταξή του σε έναν ευρύτερο ιστό αξιόλογων ιστορικών μνημείων και τόπων - όπως είναι οι θολωτοί μυκηναϊκοί τάφοι στο Μετσίκι ακριβώς κάτω από το χωριό, η Μάλθη, ο Επικούριος, ακόμη και η Αρχαία Μεσσήνη. Μας εξήγησε δε ότι είχαν ξεκινήσει μια προσπάθεια, αλλά δεν υπήρξε ανταπόκριση από την Πολιτεία και δεν προχώρησε:
«Είχαμε κάνει κάποιες προσπάθειες για το χαρακτηρισμό του χωριού ως παραδοσιακού οικισμού, αλλά δυστυχώς δεν έγινε τίποτα, καμία κίνηση, όσο κι αν επιμείναμε. Αυτό ξεκίνησε από τον σύλλογό μας μαζί με την Ομοσπονδία Ορεινών Χωριών το 1998. Τότε είχαμε κάνει και ένα ψήφισμα με όλους τους φορείς της περιοχής, ζητώντας αυτό το πράγμα, αλλά μέχρι σήμερα δεν έγινε τίποτα.
Θα μπορούσε να είναι ένα από τα αξιοθέατα της Μεσσηνίας και να συμβάλει σημαντικά στην τουριστική ανάπτυξη της ορεινής Μεσσηνίας, σε συνδυασμό με τις αρχαιότητες στο Μετσίκι, το ναό του Επικούριου Απόλλωνα, τη Μάλθη απέναντι αλλά και την Αρχαία Μεσσήνη. Θα μπορούσε να ενταχθεί σε ένα ευρύτερο πλαίσιο ανάπτυξης.
Δυστυχώς όμως δεν έχει γίνει τίποτα και το χωριό έχει σήμερα αυτή την εικόνα - όπου από τα περισσότερα σπίτια λείπουν και τα αγκωνάρια. Ευτυχώς με την δημοσιοποίηση που πήρε το θέμα τότε, σταμάτησαν αυτές οι κλοπές, όμως μέχρι να σταματήσουν είχαν ρημάξει όλα τα σπίτια. Και η μεγαλύτερη ζημιά είχε γίνει στο παλιό δημοδιδασκαλείο, που ήταν το πρώτο δημόσιο δημοδιδασκαλείο - ενώ λειτούργησε και ως Γυμνάσιο Θηλέων του Δήμου Ηλεκτρίδος που είχε έδρα το Ψάρι.
Η εικόνα σήμερα είναι εικόνα ερήμωσης και εγκατάλειψης. Δείχνει ότι λείπει κάποια προσπάθεια που θα δώσει μια ελπίδα, έναν τόνο ζωής, που θα αλλάξει κάτι...».
Πηγή: Ελευθερία
Βλέπετε, έπεσαν κι αυτά θύματα της «νέας σύγχρονης ζωής» κι έγιναν λιθαράκια για να ομορφύνουν κάποιες από τις βίλες σε παράλιες περιοχές, σε νεόχτιστα σπίτια.
Όταν λίγο παλιότερα ανηφόριζε κανείς στο όμορφο αυτό μέρος, που θυμίζει κάτι από το παλιό χωριό, συναντούσε τον μοναδικό του κάτοικο: έναν κτηνοτρόφο που σε πείσμα των καιρών έμενε μόνος του εκεί. Από ό,τι πληροφορηθήκαμε όμως ο συγκεκριμένος κτηνοτρόφος έφυγε για πάντα από το χωριό του.
Έτσι πλέον κανείς δεν συναντά κανέναν. Μόνο τα βελάσματα από τα κατσίκια και τα πρόβατα στις γύρω στάνες σπάνε την σιωπή, μαζί με τα γαβγίσματα των σκυλιών που οσμίζονται ότι κάποιος ξένος βρίσκεται στον τόπο τους.
Το Άνω Ψάρι είναι ένα χωριό που είχε όλες τις δυνατότητες να γίνει παραδοσιακός οικισμός - αφού ούτε τα κτίσματα και η παραδοσιακή αρχιτεκτονική τού λείπουν, ούτε φυσικά η Ιστορία που είναι πλούσια, αν και ακόμη δεν έχει περάσει στα διδακτικά βιβλία.Είναι το χωριό του Γιαννάκη Γκρίτζαλη, είναι το χωριό που ξεκίνησε η Μεσσηνιακή Επανάσταση, αλλά αν εξαιρέσει κανείς την ετήσια γιορτή που γίνεται εκεί, δεν υπάρχει τίποτα άλλο να στο θυμίζει.
Στο χωριό συναντά κανείς έντονο το παραδοσιακό στοιχείο, με τις πέτρινες σκεπές των σπιτιών - τις ελάχιστες που έχουν απομείνει -, την παλιά εκκλησία η οποία προϋπήρχε της Επανάστασης του 1821, και ακριβώς δίπλα της τα χαλάσματα και τους 4 τοίχους από το πρώτο δημοδιδασκαλείο του ελεύθερου ελληνικού κράτους.
Στην άλλη άκρη του χωριού βρίσκεται γκρεμισμένο το σπίτι του Γιαννάκη Γκρίτζαλη. Κι αν δεν είχαν μπει οι ενημερωτικές μαρμάρινες επιγραφές, τίποτα δε θα σ' έκανε πια να καταλάβεις την ιδιαιτερότητά τους.
Όλα αυτά είναι τόσο κρίμα να χάνονται έτσι, στο πέρασμα του χρόνου και να μην γίνεται τίποτα, καμία προσπάθεια, κανένα βήμα για την ανάδειξη και την διατήρησή τους.
Κάτι τέτοιο, όπως τόνισε στην ''Ε'' ο πρόεδρος του Προοδευτικού Συλλόγου Ψαραίων Διονύσιος Αθανασόπουλος, θα μπορούσαν να γίνουν με την ανάδειξη του χωριού ως παραδοσιακού οικισμού και την ένταξή του σε έναν ευρύτερο ιστό αξιόλογων ιστορικών μνημείων και τόπων - όπως είναι οι θολωτοί μυκηναϊκοί τάφοι στο Μετσίκι ακριβώς κάτω από το χωριό, η Μάλθη, ο Επικούριος, ακόμη και η Αρχαία Μεσσήνη. Μας εξήγησε δε ότι είχαν ξεκινήσει μια προσπάθεια, αλλά δεν υπήρξε ανταπόκριση από την Πολιτεία και δεν προχώρησε:
«Είχαμε κάνει κάποιες προσπάθειες για το χαρακτηρισμό του χωριού ως παραδοσιακού οικισμού, αλλά δυστυχώς δεν έγινε τίποτα, καμία κίνηση, όσο κι αν επιμείναμε. Αυτό ξεκίνησε από τον σύλλογό μας μαζί με την Ομοσπονδία Ορεινών Χωριών το 1998. Τότε είχαμε κάνει και ένα ψήφισμα με όλους τους φορείς της περιοχής, ζητώντας αυτό το πράγμα, αλλά μέχρι σήμερα δεν έγινε τίποτα.
Θα μπορούσε να είναι ένα από τα αξιοθέατα της Μεσσηνίας και να συμβάλει σημαντικά στην τουριστική ανάπτυξη της ορεινής Μεσσηνίας, σε συνδυασμό με τις αρχαιότητες στο Μετσίκι, το ναό του Επικούριου Απόλλωνα, τη Μάλθη απέναντι αλλά και την Αρχαία Μεσσήνη. Θα μπορούσε να ενταχθεί σε ένα ευρύτερο πλαίσιο ανάπτυξης.
Δυστυχώς όμως δεν έχει γίνει τίποτα και το χωριό έχει σήμερα αυτή την εικόνα - όπου από τα περισσότερα σπίτια λείπουν και τα αγκωνάρια. Ευτυχώς με την δημοσιοποίηση που πήρε το θέμα τότε, σταμάτησαν αυτές οι κλοπές, όμως μέχρι να σταματήσουν είχαν ρημάξει όλα τα σπίτια. Και η μεγαλύτερη ζημιά είχε γίνει στο παλιό δημοδιδασκαλείο, που ήταν το πρώτο δημόσιο δημοδιδασκαλείο - ενώ λειτούργησε και ως Γυμνάσιο Θηλέων του Δήμου Ηλεκτρίδος που είχε έδρα το Ψάρι.
Η εικόνα σήμερα είναι εικόνα ερήμωσης και εγκατάλειψης. Δείχνει ότι λείπει κάποια προσπάθεια που θα δώσει μια ελπίδα, έναν τόνο ζωής, που θα αλλάξει κάτι...».
Πηγή: Ελευθερία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου