Παραδοσιακή κουλούρα γάμου

Το κέντημα της κουλούρας της νύφης είναι ένα έθιμο, το οποίο συνεχίζεται ακόμη και σήμερα στα Σουλιμοχώρια, όταν γίνονται γάμοι.
Την Τετάρτη, πριν από το γάμο, η μάνα του γαμπρού, προτού βασιλέψει ο ήλιος, φτιάχνει το προζύμι και καλεί τις συγγένισσες και τις γειτόνισσές της να έρθουν την άλλη ημέρα, το πρωί, να ζυμώσουν και να στολίσουν με διάφορα κεντίδια την κουλούρα της νύφης.

Πολλές από τις γυναίκες αυτές είναι καλλιτέχνιδες. Έχουν μεγάλη φαντασία και ξέρουν να στολίζουν την κουλούρα με τέτοια φαντασία και με τόση μαστοριά που πραγματικά την κάνουν ένα έργο τέχνης.

Συνήθως τη στολίζουν με κληματόβεργες που έχουν φύλλα και σταφύλια που τα πλάθουν με ζυμάρι. Στα τέσσερα αντικριστά σημεία της κουλούρας κεντούν πουλιά. Η επιφάνειά της γεμίζει με διάφορα στολίδια (άνθη, φρούτα κλπ), που χαίρεσαι να τη βλέπεις.

Τα πουλιά συμβολίζουν τα παιδιά που θα γεννηθούν στη νέα οικογένεια. Τα σταφύλια την παραγωγικότητα και γενικά η ωραία εικόνα της κουλούρας την όμορφη και ευχάριστη ζωή των νεονύμφων.

Στη διάρκεια του στολισμού της κουλούρας οι παρευρισκόμενοι εκφράζουν τις ευχές τους και λένε διάφορα τραγούδια του γάμου και της αγάπης. Στο τέλος του στολισμού προσφέρονται γλυκά και ποτά, από τη μάνα και την αδελφή του γαμπρού ή από άλλους στενούς συγγενείς του.

Την Κυριακή του γάμου τοποθετούν την κουλούρα σε στολισμένο με άνθη κάνιστρο, στο οποίο επίσης βάζουν κουφέτα και ρύζι και αναθέτουν σε κάποιον ανύπαντρο νέο, στενό συγγενή του γαμπρού, που να ζουν και οι δύο γονείς του, να προσφέρει την κουλούρα στη νύφη, όταν το συμπεθεριό πάει στο σπίτι της για να την πάρει.

Την ημέρα του γάμου, αφού οι συγγενείς της νύφης υποδεχτούν τους συμπεθέρους στο σπίτι της με γλυκά, ποτά και μεζέδες, ο νεαρός με το στολισμένο κάνιστρο καλεί τη νύφη και κόβουν την κουλούρα.

Την κόβουν με τα χέρια, προσπαθώντας ο καθένας να πάρει το μεγαλύτερο κομμάτι. Όποιος πάρει το μεγαλύτερο κομμάτι θεωρείται νικητής. Ο καθένας το κομμάτι του το κάνει μικρότερα κομμάτια και το μοιράζει στους συγγενείς του.

Πηγή: βιβλίο ''Δημοτικά τραγούδια της ορεινής Τριφυλίας'' του Λεωνίδα Θεοχάρη