Η βάπτιση

Με το μυστήριο της βάπτισης ο άνθρωπος εισέρχεται στην εκκλησία και γίνεται μέλος της Χριστιανικής κοινότητας.

Στο παρελθόν, τα παιδιά μεγάλωναν αρκετά για να τα βαπτίσουν, λόγω της φτώχειας και των τριβών που υπήρχαν ανάμεσα στον πατέρα ή το νονό του παιδιού με την Τούρκικη εξουσία που τους κυνηγούσε. Όταν ερχόταν εκείνη η ώρα <<διάλεγαν>> συνήθως κάποιο καλοκαιρινό πανηγύρι, σε κάποιο εξωκλήσι ή μοναστήρι για να κάνουν τη βάπτιση.

Το πρώτο παιδί του ζευγαριού, το βάπτιζε ο κουμπάρος που τους είχε στεφανώσει. Συνήθως αν το πρώτο ήταν κορίτσι και το δεύτερο αγόρι τα βάπτιζε και τα δύο. Επίσης τα πρώτα παιδιά έπαιρναν όνομα απ΄τους γονείς του πατέρα, τα δεύτερα απ΄της μάνας και τα τρίτα από συγγενείς που σκοτώθηκαν σε πολέμους ή πέθαναν από άλλες αιτίες.

Λίγο πριν αρχίσει το μυστήριο, τα παιδιά του χωριού κουβαλούσαν νερό στην εκκλησία και το έριχναν στην κολυμπήθρα, απ΄τη βρύση ή απ΄το σπίτι του παιδιού που βαπτιζόταν. Ταυτόχρονα ο παπάς με τον κουμπάρο <<διάβαζαν >> το παιδί και στη συνέχεια το βάπτιζαν. Τότε, η μάνα έμενε έξω απ΄την εκκλησία, αν η βάπτιση γινόταν σε μοναστήρι ή εξωκλήσι. Όταν ο κουμπάρος αναφωνούσε το όνομα του παιδιού τότε οι νεαροί έτρεχαν στο σπίτι να πάρουν απ΄τη μάνα τα συχαρίκια και αυτός που έφτανε πρώτος έπαιρνε τα ''μαρτυρικά'' δηλ. λίγους παράδες, ένα γλυκό και λίγα καρύδια ή αμύγδαλα. Η μάνα όταν μάθαινε το όνομα πήγαινε στο προαύλιο χώρο της εκκλησίας.

Τελειώνοντας το μυστήριο, ο κουμπάρος έδινε το νεοφώτιστο στην μητέρα αφού προσκυνούσε αυτή τρεις φορές λέγοντας: ''Σου παραδίνω κουμπάρα το παιδί βαφτισμένο, μυρωμένο του θεού παραδομένο κλπ.''. Κατόπιν της παρέδιδε το παιδί και άρχιζε να μοιράζει μικρονομίσματα, κυρίως στα παιδιά. Στη συνέχεια ακολουθούσε τρικούβερτο γλέντι που κρατούσε ως αργά το απόγευμα (οι βαπτίσεις ξεκινούσαν μετά τη Θεία Λειτουργία).

Ο νονός είχε την υποχρέωση να στέλνει κάθε Πρωτοχρονιά, Φώτα και Χριστούγεννα, στο βαφτιστήρι κουλούρα και το Πάσχα λαμπάδα, ενώ όταν είχε λεφτά παπούτσια και ρούχα. Τέλος ο νονός του παιδιού ή κάποιος άλλος απόγονός του, είχε ιερή υποχρέωση να στεφανώσει το βαφτιστήρι του – αν ήταν αγόρι – και να παρευρεθεί στο γάμο του, αν ήταν κορίτσι.

Σημ: Οι πληροφορίες είναι από το βιβλίο "Σουλιμοχώρια Ντρέδες ΟΙ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Ιστορική Αναδρομή Λαογραφικές Αναμνήσεις" του Δημητρίου Παν. Αθανασόπουλου.