Ένας Σουλιμαίος στην Νικαράγουα

Νικαράγουα, Γρανάδα, 21 Φεβρουαρίου 2008

Στην κεντρική πλατεία της Γρανάδα, χρόνια πριν, τα τραγούδια της Βέμπο ακουγόταν κάθε μέρα. Το κεντρικό κιόσκι της Νικαραγουανής πόλης ανήκε σε έναν Έλληνα, τον Χρήστο Δημάδη που με το χρόνο έγινε Dedemadiz.

Μου πήρε μέρες έρευνας για να ανακαλύψω αυτή τη «χαμένη» οικογένεια του Χρήστου Δημάδη από το Σουλιμά, στο Άνω Δώριο της Μεσσηνίας στην Πελοπόννησο.
Η ιστορία αρχίζει κάπου στο 1926, όταν ο νεαρός τότε Χρήστος Δημάδης αποφασίζει να βρει την τύχη του στην ξενιτιά. Κανείς δεν γνωρίζει πως, αλλά έπειτα από μια 6μηνη περιπλάνηση από Ελλάδα βρέθηκε στην Κολομβία. Από εκεί το 1929 μετακόμισε στην πρωτεύουσα της Νικαράγουας, τη Μανάγκουα.

Μόλις δημιούργησε ένα μικρό ψιλικατζίδικο, το 1931 έγινε ο μεγάλος σεισμός στην πόλη και γκρεμίστηκαν τα πάντα. Μαζί και η μικρή επιχείρηση του Δημάδη. Ο ίδιος δεν το έβαλε κάτω και άρχισε πάλι από την αρχή, αλλά σε μια άλλη πόλη, την Γρανάδα.

Ήταν ο πρώτος που άνοιξε περίπτερο στην κεντρική πλατεία. Τα βράδια οι Νικαραγουανοί έπαιρναν γεύσεις από ελληνικά γλέντια. Μάλιστα είχε και γραμμόφωνο και όπως λένε οι πληροφορίες μου είχε μόνο έναν δίσκο με ελληνικά τραγούδια, ο οποίος έπαιζε συνεχώς.
Λένε ότι τα τραγούδια ήταν της Βέμπο αλλά και κάποια πατριωτικά της εποχής εκείνης. (τραγούδια για τσολιάδες. . .)

Η δουλειά του πήγαινε καλά και με το χρόνο επένδυσε σε πολλά ακίνητα, μάλιστα στο κέντρο της πόλης. Έκανε τέσσερα παιδιά. Οι περισσότεροι από τους απογόνους του βρίσκονται ακόμη στην πόλη. Αν ο Δημάδης ζούσε θα είχε σήμερα και δισέγγονα. Πέθανε το 1985.

Ο ίδιος δεν γύρισε ποτέ πίσω στην πατρίδα. Ούτε τα παιδιά του είχαν επαφή με τους συγγενείς τους στην Ελλάδα. Αλλά όπως συμβαίνει σε κάθε οικογένεια «χαμένων» Ελλήνων, πάντα σε ένα ή δύο από τα παιδιά ή τα εγγόνια, το ελληνικό. . . DNA ξυπνά και αρχίζει η αναζήτηση για τις ρίζες. (σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγω έπειτα από τόσες «χαμένες» ελληνικές οικογένειες που έψαξα και συνάντησα).

Έτσι συνέβη και στην περίπτωση της οικογένειας Dedemadiz. Η μικρή του κόρη η Gloria που μετακόμισε στο Χιούστον των ΗΠΑ, άρχισε μέσω του ίντερνετ να ψάχνει. Στην προσπάθειά της, βοηθός της, ήταν ο ανιψιός της Metaxas Aristoteles Campos Dedemadiz. Η έρευνά τους απέδωσε καρπούς και το 2001 ο Metaxas πήγε στην Ελλάδα να συναντήσει τους συγγενείς τους.
«Η καρδιά μου είναι στη Νικαράγουα, αλλά ο ομφαλός μου είναι στην Ελλάδα», μου είπε ο Metaxas μόλις τον συνάντησα.

«Ήταν μια υπέροχη αίσθηση να βρίσκεις μετά τόσα χρόνια τους συγγενείς σου, το αίμα σου. Η χαρά μου και της οικογένειάς μου ήταν απίστευτη. Ήταν σαν να ξαναβρήκαμε την κουλτούρα μας. Έμεινα στο Σουλιμά για δέκα μέρες και επισκέφθηκα το σπίτι του παππού μου. Μάλιστα πήρα μια πέτρα από το σπίτι του και την έφερα μαζί με λίγο χώμα από το χωριό και τα έβαλα πάνω στον τάφο του. Ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω για τον παππού μου που τόσες ιστορίες έλεγα στη μάνα μου για την Ελλάδα και τόσο πολύ που ήθελε να ξαναγυρίσει», μου λέει ο 30χρονος εγγονός του Χρήστου Dedimadiz.
Η μητέρα του η Miriam, καθισμένη στην κουνιστή της πολυθρόνα μας ακούει που κουβεντιάζουμε. «Με γύρισες πολλά χρόνια πίσω», μου λέει συγκινημένη.
Η οικογένεια σήμερα με τη βοήθεια του ίντερνετ έχει αποκαταστήσει την επικοινωνία. Οι περισσότεροι από τη φαμίλια τους στην Ελλάδα ζουν πια στην Αθήνα.

Ρώτησα εάν έχουν ελληνικό διαβατήριο. «Δεν έχουμε και δεν μας χρειάζεται. Έχουμε αυτό της Νικαράγουας. Το όνομά μου είναι ελληνικό, όπως και οι ρίζες μου και αυτό μου φτάνει. Είμαι περήφανος για αυτό», μου λέει ο Metaxas τη στιγμή που βοηθούσε τον πατέρα του στο μικρό ανταλλακτήριο που διατηρούν.
Στη Γρανάδα οι περισσότεροι ξέρουν τους Dedemadiz. Οι πιο παλιοί τους ξέρουν και ως Griegos. Είμαι σίγουρος ότι αν ρωτούσα κάποιους ηλικιωμένους για τα ελληνικά γλέντια στο κέντρο της πόλης την περίοδο 1932 -1960 θα είχαν κάτι να μου πουν. . .

(Σημ: Το παραπάνω θέμα είναι από το site godimitris.gr, του Δημήτρη Παρούση, ο οποίος ταξιδεύει σ΄όλο τον κόσμο και αναζητά ''χαμένους'' Έλληνες και τους βοηθάει να βρουν τις ρίζες τους).